Rozdział 4

Dzisiaj znowu wstałam pierwsza. Powtórzyłam wszystkie czynności. Zamówiłam gorącą czekoladę. Czekałam w salonie na śniadanie i resztę ekipy.
Mój nowy kostium do szkolenia był również czarny. Ten bynajmniej nie był zakrwawiony i zdecydowanie wygodniejszy.
Powoli do pokoju zaczęli schodzić się moi współlokatorzy. Oczywiście pierwszy przyszedł Haymitch.
-Nasza Cinny jest rannym ptaszkiem?-zaśmiał się i o dziwo nalał sobie soku pomarańczowego, a nie jakiegoś alkoholu.
Wzruszyłam ramionami. Jakoś dzisiaj nie miałam humoru.
-Dzisiaj kolejny wielki, wielki dzień!-krzyknęła na cały apartament Effie.
Bo któż by inny o tej godzinie krzyczał i do tego tak entuzjastycznie?
Westchnęłam. Kelnerzy zaczęli szykować śniadanie.
Słyszałam, że zawsze awoksi obsługiwali trybutów. Ale na szczęście Kapitol po śmierci Snowa zaniechał obcinania języków. Taką przynajmniej mam nadzieję . Teraz służącymi byli zwykli mieszkańcy Kapiolu. Ci biedniejsi oczywiście, ponieważ bogatsi nigdy nie zniżyli by się do takiego poziomu.
Gdy wszystko już było gotowe, pierwsza usiadłam do stołu i zaczęłam jeść.
Haymitch, Effie, stylistki i Venus dosiedli się po chwili.
-Cinnybel głodomor i pożeracz wszystkiego, co znajdzie się w pobliżu jej pola jedzenia - Haymitch delektował się przepysznym dżemem, spoglądając na mnie z ukosa.
Zachichotałam ponuro.
-Taka moja natura - odparłam-Zawsze, gdy skończyłam swoją porcję, dalej byłam głodna, więc podjadałam Cinnie.
Pokręciłam głową. Na wspomnienia mi się wzięło. Musiałam je jak najszybciej wyrzucić z myśli.
Do jadalni akurat wszedł Will i Nath.
-Co nas interesuje jakiś Cinna?-zapytał i usiadł jak najdalej ode mnie.
Zazgrzytałam zębami. Spojrzałam na mentora. Pokręcił głową. Spróbowałam się uspokoić. Udało mi się. Do końca śniadania nie odzywałam się w ogóle. Jako pierwsza skończyłam, pożegnałam się z Effie i Haymitchem. Zaczekałam na Venus, która również chciała iść już na szkolenie, tylko musiała jeszcze iść po coś do pokoju. Po kilku chwilach moja sojuszniczka dołączyła do mnie i nie czekając na chłopaków zjechałyśmy do podziemi.
Na hali nikogo nie było oprócz instruktorów przy niektórych stanowiskach i Kalii. Pokazała nam gestem, że możemy zaczynać. Venus chciała iść do stanowiska z rozpalaniem ognia, a potem do opatrywania ran.
-Nie, nie, nie. Za chwilę tam pójdziemy, ale chodź najpierw nauczę cię strzelać z łuku - wzięłam ją pod rękę i zaprowadziłam do miejsca, gdzie były łuki i tor dla nich.
Wzięłam jeden i podałam jej. Ułożyła prawidłowo ręce z moją pomocą . Pamiętałam o radach Quinna. Poleciłam jej, aby wyżej uniosła łokieć. Podałam strzałę, którą nałożyła bardzo dobrze.
-Teraz musisz mocno napiąć cięciwę, wycelować i wypuścić strzałę - powiedziałam i przed nami pojawił się pierwszy nieruchomy manekin.
Wykonała starannie moje polecenia, ale strzała potoczyła się pod naszymi nogami.
-Spokojnie. Uda się - uśmiechnęłam się do niej i dopingowałam ją.
Kilkanaście strzał leżało przed nami na podłodze. Ale Venus nie poddawała się.
Do pomieszczenia schodzili się trybuci. Nie zwracałyśmy na nich uwagi.
Po chwili Venus odetchnęła, na chwilę przymknęła oczy. Obserwowałam ją z ciekawością. Otworzyła oczy, wycelowała i puściła strzałę, która znów wylądowała pod jej nogami.
-To nie dla mnie - jęknęła.
Poklepałam ją po ręce. Odłożyła łuk na miejsce.
-Spokojnie. Może za wysoko postawiłam ci poprzeczkę. Chodź, spróbujemy z kuszą - powiedziałam i pociągnęłam ją na kolejne stanowisko.
Obok stał instruktor. W godzinę nauczył ją porządnie strzelać. Byłam zadowolona z niej.
-Nieźle - powiedział ktoś za moimi plecami przyjemnym głębokim głosem i pokazał celująca w tarczę Venus.
Odwróciłam się. Za mną stał reprezentant Dwójki, Blux.
-Jestem Cinnybel. Jesteśmy razem w sojuszu, prawda?-uśmiechnęłam się do niego.
-Wiem, kim jesteś. Mam na imię Blux. Chyba się nie gniewasz, że poprosiłem o sojusz z tobą? Już po paradzie chciałem cię zapytać, ale uciekłaś za szybko - zaśmiał się.
Patrzyłam na Venus. Miała w sobie tyle energii.
Pokiwałam głową.
-To jest nasza sojuszniczka - wskazałam brodą na dziewczynę przed nami.
-Fajnie - skomentował szczerze.
Po chwili dołączyła do nas Mirash. Powiadomiłam ją o zaistniałej sytuacji. Nie miała do mnie pretensji o samodzielne podjęcie decyzji. Polubiła Bluxa, tak jak Venus, która po zakończonym ćwiczeniu dowiedziała się o wszystkim. We trojkę razem poszli porzucać włóczniami, bo Blux wczoraj świetnie nauczył się nimi posługiwać, ponieważ już kiedyś miał z nimi styczność. Dziewczyny stwierdziły, że chcą się nauczyć rzucać, ale ja nie chciałam mieć z tym rodzajem broni do czynienia.
Poszłam za to na stanowisko, gdzie uczyłam się opatrywać rany. Dostałam zadanie od instruktora, który tam siedział. Zadanie polegało na wybraniu roślin, które leżały przede mną, do zrobienia maści, która przyśpieszy gojenie się ran. Roślin było mnóstwo. Nie miałam pojęcia co wybrać.
-Weź to, to i to - jakaś ręka wzięła rośliny i wsadziła do miski.
Spojrzałam w górę. Nade mną stała niebieskowłosa piętnastolatka o szaro-niebieskich oczach. Reprezentowała Jedenastkę. 
-Dzięki za pomoc - uśmiechnęłam się do niej i zaczęłam ucierać rośliny przyglądając się im uważnie.
Próbowałam zapamiętać ich zapach, kolor, kształt, cały wygląd.
Dziewczyna usiadła obok mnie i przyglądała się mojej pracy. Nie przeszkadzało mi to, ale lekko trzęsły mi się ręce.
Wymieniłyśmy jeszcze kilka uwag co do tej dziedziny. Widać było, że znała się jako tako na lecznictwie.
-Tak poza tym, jestem Shadow Mey - przedstawiła mi się i podała rękę.
Uścisnęłam ją i uśmiechnęłam się do niej serdecznie.
-Miło mi. Cinnybel Vaugth.
Pokiwała głową i odeszła do innego stanowiska.
Poszłam nauczyć się rozpalać ogień. A następnie odkryłam, że nie mam talentu do maskowania się. Ale pocieszałam się, że w sytuacji zagrożenia życia powinnam dać radę się ukryć i pomalować jakoś.
Nastał czas przerwy na obiad. Wzięłam jedzenie i usiadłam przy stoliku, gdzie spożywałam posiłek wczoraj z dziewczynami.
Po chwili dołączyły do mnie moje sojuszniczki z Bluxem.
-I jak tam opatrywanie ran? Zdołasz nas uratować w razie potrzeby?-zapytał Blux i zajął się swoją górą jedzenia, którą przyniósł dla siebie.
-Wątpię. Najlepiej by było, abym nigdy nie musiała komuś pomagać, bo zapewne bardziej bym go uszkodziła - mruknęłam, zajadając się piersią z kurczaka w sosie koperkowym.
Obejrzałam się za siebie, ponieważ miałam nieodparte uczucie, że ktoś na mnie patrzy.
Przeszukałam wzrokiem tłum siedzący przy stołach, ale nie ujrzałam nikogo kto by się na mnie patrzył. Zauważyłam natomiast Shadow, która stała zmieszana i samotna na środku sali. Nie miała, gdzie usiąść, bo trybuci złączyli większość stołów w jeden długi. Zostało kilka osobnych, ale one wszystkie były zajęte, a wiedziałam, że ona raczej nie ma ochoty przysiąść się do długiego stołu, przy których siedzieli zawodowcy. Patrzyli na nią z kpiącymi uśmiechami i wyzywającymi spojrzeniami.
-Jedenastka! Może byś usiadła? Czy wolisz stać i jeść, aby więcej weszło? Gruba będziesz!-zawołał Flass, machając do niej.
Jej zielone oczy patrzyły na niego przerażone.
-Co się patrzysz jakbyś boga zobaczyła?-zakpił jego kolega, Fixed.
Wstałam, a Venus chwyciła mnie za rękę.
-Cinny, zostań. Nie rób sobie kłopotów - wyszeptała, próbując pociągnąć mnie z powrotem na miejsce.
Wyrwałam się jej.
Flass spojrzał na mnie.
-Ooo... Czyżby Vaught chciała ci pomóc? Sama nie potrafisz usiąść, Jedenastka?-zaśmiał się, a z nim jego grupa.
Shadow zaczęła się trząść.
Wszyscy trybuci patrzyli na to zdarzenie.
-Może być się przymknął, Dickery? Jak nie umiesz siedzieć cicho to zapytaj się swojej grupie wsparcia jak to się robi, może oni ci pomogą?-uniosłam brwi i wygięłam usta w prowokującym uśmiechu- Shadow, chodź usiądziesz z nami.
Spojrzała na mnie ogromnie wdzięczna i skierowała się do naszego stolika. 
Nie było wolnego krzesła, więc podeszłam do stołu, przy którym siedział Flass, wzięłam jedno z pustych krzeseł i dostawiłam do nas, aby moja nowa koleżanka mogła usiąść z nami.
Kiedy siadałam zauważyłam, że kilka stolików dalej siedzi Quinn. Patrzył na mnie. Gdy zobaczył, że na niego patrzę puścił mi oczko. Uśmiechnęłam się do niego lekko. Z powrotem wróciłam do jedzenia. Shadow siedziała pochylona nad swoim talerzem. Nie jadła.
-Cinnybel, dziękuję - powiedziała cicho.
-Nie ma za co - wzruszyłam ramionami.
Po skończonym posiłku wybrałam się na hale.
Skierowałam się do walki wręcz. O dziwo było pusto, pewnie nikt jeszcze nie skończył jeść. Instruktor nie uśmiechał się.
Od razu zaczęliśmy. Pokazał mi kilka chwytów, którymi mogę powalić przeciwnika w walce bez broni. Nie byłam w tym dobra, a szczególnie po jedzeniu. A potem doszedł do nas jeszcze jeden trybut. I kto okazał się tym trybutem? Oczywiście, że musiał być to chłopak. Ten instruktor mnie chyba nie polubił, bo nie zważając na kolejkę, która utworzyła się obok nas do tego stanowiska, wziął go, ponieważ stał z boku. Przecież to jest oczywiste, że ja go nie pokonam w walce wręcz. Moje szczęście mi sprzyja. Nie ma co.

Masakra... ;__;

Nie dość, że rozdział krótki to jeszcze nudny... :/

Nie jestem zadowolona z tego tekstu, który jeszcze dzisiaj poprawiałam :/ Mam nadzieję, że chociaż któreś z was przypadł do gustu i coś się podobało w nim :D Chociaż... tam nie miało co się podobać xD Śmiało, wytknijcie mi tę nędzę :P

Jestem tak bardzo sobą zawiedziona, że kolejny rozdział pojawi się w weekend, bo od poniedziałku mnie nie ma xD Jadę na wycieczkę *-*

Emmm... rozdział dedykuję wszystkim czytelnikom xD

Pozdrawiam :)