Rozdział 6

Kiedy już się przebrałam w top i spodnie, które przyniosła mi służąca, do pokoju zapukała Venus. Weszła nieśmiało i patrzyła na mnie jak wiążę wysoką kitkę na czubku głowy.
-Co tam?- uśmiechnęłam się do przyjaciółki.
-Cieszę się, że dotarłaś na tę prezentację. Martwiłam się. Ten kretyn Will rano powiedział mi, że widział cię jak wychodzisz z apartamentu na dół. Uwierzyłam mu. Effie i Haymitch zaniepokoili się. Gdy zjechaliśmy na dół, a ja zobaczyłam, że cię nie było, spanikowałam. Miałaś tam być, chciałam cię szukać, ale nie pozwolili mi wyjść. Nawet nie wiesz jaką sprawiłaś mi ulgę, kiedy w końcu pojawiłaś się w tamtym pomieszczeniu - powtórzyła mi to, co mówiła, kiedy czekałyśmy na prezentacje.
-Myślisz, że ominęłabym taką zabawę?-powiedziałam i opowiedziałam jej co zrobiłam na prezentacji, gdy zauważyłam, że nie zwrócili na mnie uwagi.
Była pod wrażeniem, ale również nie ukrywała przerażenia. Też bała się, że zaniży mi to ocenę.
-Ja strzelałam z kuszy. Nawet kilka osób biło mi brawo na końcu - uśmiechnęła się do mnie.
Uściskałam ją. Czułam, że dostanie dużo punktów.
Zaburczało mi w brzuchu. Dzisiaj jeszcze nic nie jadałam. Venus wybuchnęła śmiechem.
Pociągnęłam ją za rękę do salonu. Gdzieś w pobliżu stał Tash, kelner.
-Tash!-zawołałam, a on szybko pojawił się obok mnie z uprzejmym uśmiechem- Mogłabym prosić o dwie gorące czekolady i coś do jedzenia?
-Oczywiście, ale może przyniosę tylko te czekolady, ponieważ za chwilę będzie lunch - uniósł pytająco brwi.
-Okej. Niech będzie. Dziękuję - podziękowałam, a on zniknął w kuchni, z której po chwili wrócił z dwoma kubkami.
Gdy skończyłyśmy pić, Effie zawołała nas na posiłek. Przeprosiłam ją, że na nią naskoczyłam w pokoju mentorów, nie chciałam jej oskarżać, że mnie nie obudziła, ale wtedy targało mną wiele emocji.
-Nic się nie stało, skarbie. Rozumiem twoje zachowanie - uściskała mnie mocno.
Zjedliśmy wszyscy razem lunch i usiedliśmy przed telewizorem. Zostało pięć minut do ogłoszenia wyników, które miały zacząć się o 15. Następnie czekało nas spotkanie z ekipą przygotowawczą, która miała nas uszykować do wywiadu. Po wywiadzie już tylko noc i arena.
Wzdrygnęłam się na samą myśl o arenie, ale teraz skupiałam się na Caesarze, który pojawił się na ekranie. Uśmiechał się jak zawsze. Tym razem jego włosy miały odcień ciemnej zieleni. Trochę schudł przez wojnę, ale na szczęście przeżył. Lubiłam go, miałam okazję z nim kilka razy rozmawiać na różnych przyjęciach, na które ciągnął mnie tata. Bardzo sympatyczny z niego facet. Cieszyłam się, że to akurat on powiadomi mnie, ile dostałam punktów.
Zauważyłam w nim pewne zmiany. Był bardziej swobodny i śmiały. W końcu nie bał się, że jeżeli wymsknie mu się jakieś nieodpowiednie słowo, prezydent nie każe go zabić. Choć prezenter nauczył się już panować nad swoimi słowami po wielu latach służby dla Snowa. Wiedział, że każde nieodpowiednie słowo może go kosztować utratą głowy. Ale teraz miał pole do popisu, był sobą. Widziałam to. Bardzo go szanowałam.
-Witam. Za chwilę dowiemy się jak nasi kochani trybuci spisali się na prezentacji indywidualnej. Jak wszyscy wiemy pokazywali oni swoje umiejętności przed najważniejszymi ludźmi w Kapitolu. Te właśnie osoby jak co roku oceniają trybutów w skali od 1 do 12. Ale nie przedłużajmy, bo pewnie wszyscy nie możemy się doczekać wyników i wieczornych wywiadów. Więc Dystrykt 1 - uśmiechnął się Caesar- Jak w poprzednich latach Jedynka stawia wysoko poprzeczkę. Pierwszym trybutem jest Flass Dickery - na ekranie pojawiło się zdjęcie pierwszego reprezentanta Jedynki.
Miałam ochotę rzucić czymś w telewizor, ale powstrzymałam się. Byłam ciekawa, ile ten cwaniaczek dostanie.
-Flass zdobywa punktów...jedenaście!
Will uśmiechnął się do mnie z satysfakcją i radością. Przybrałam obojętny wyraz twarzy. Można się było po nim tyle spodziewać, bo przecież to jeden z zawodowców, których w tych igrzyskach nie powinno być, ale jakoś się wykształcili nawet u nas.
-Mirash Sardwol.
Ścisnęłam mocno rękę Venus. Nasza sojuszniczka uśmiechała się do nas pięknie ze zdjęcia na ekranie.
-Dziewięć!- pod jej wizerunkiem widniała wielka dziewiątka.
Przybiłyśmy sobie z Venus piątkę. Mirash spisała się zawodowo.
Następnie sojusznicy Flassa, czyli Fixed i Oxanna dostali po dziesiątce.
Kolejna ich sojuszniczka Serena z Dwójki dostała dziewiątkę. Potem na ekranie pojawił się Blux. Trzymałyśmy się za ręce z Venus, nie puszczałam jej ani na chwilę.
-Blux Stewarts dostaje... jedenastkę!-Caesar był pod wrażeniem jak wielkie wyniki otrzymują niektóre dzieci z Kapitolu.
Potem podopieczni Beete'ego dostali punkty w przedziale 2-4. Dystrykt 4 miał wyższe noty niż Trójka, bo od 4 do 6.  Piątka i Szóstka w ogóle mnie nie obchodziła, ale zapamiętałam, że dzieci reprezentujące tamte dystrykty dostały od 2 do 5 punktów. Trochę mało. Zainteresowałam się Siódemką, podopiecznymi Johanny. Sponsorzy i organizatorzy przyznali im kolejno 2,3,10,7. Dziesiątkę dostał sojusznik zawodowców Mason Kais. Dystrykt 8, 9 i 10 utrzymywał się w punktacji 1-3. Bardzo słabo szło trybutom w tym roku. Ale co się dziwić? To dzieci z Kapitolu. Boję się co będzie na arenie. Flass i jego banda urządzą sobie istną rzeź przy Rogu.
Pierwsza para z Jedenastki nie zwróciła mojej uwagi, ale gdzieś zakodowałam, że dostali 5 i 4 punkty. Potem pojawiło się śliczne zdjęcie Quinna. Śliczne?! Zgoniłam siebie w myślach.
-Quinn Elvey.
Czekałam z niecierpliwością. Życzyłam mu jak najlepiej, bo polubiłam go.
-Drodzy państwo... Quinn dostał... dwanaście! To chyba na razie najwyższy wynik! Nikt raczej się nie spodziewał, że w ostatnich Głodowych Igrzyskach niektórzy dostaną tak wysokie noty! -Caesar zaśmiał się serdecznie.
Ucieszyłam się. Byłam ciekawa co takiego zrobił, że dostał największą ilość punktów. Wyobraziłam sobie jego radość. Aż sama się uśmiechnęłam. 
-Shadow Mey... chyba jedna z najmłodszych, najmłodszą z wszystkich trybutów jest czternastoletnia Eliza, reprezentantka Ósemki. A wracając do Shadow... zdobyła 7 punktów!
Uśmiechnęłam się. Byłam z niej dumna.
-Teraz ostatni Dystrykt. Willshere Mary.
Spojrzałam na niego wyzywająco.
Po chwili na ekranie pokazała się dziesiątka. Liczyłam na to, że dostanie mniej, ale cóż.
-Venus Lewellyn - chwili ciszy-Dziewięć!
Oczy Venus rozbłysły, a usta rozciągnęły się w szerokim uśmiechu. Próbowałam jak najbardziej wryć sobie ten obraz w głowie, bo raczej na arenie go już nie zobaczę.
-Nath Berns. Otrzymał... sześć!
Haymitch posłał mu uśmiech, Nath pokiwał głową z powagą.
-To teraz ostatnia trybutka. Cinnybel Vaught. Ile zdobyła ta mała osóbka? Dostała...
Cisza. Zaczęłam tupać nogą. 
-Jedenaście!
Wstałam i patrzyłam oniemiała na dużą, lśniącą jedenastkę pod moim zdjęciem. Myślałam, że po tym wybuchu złości dostanę czwórkę albo jeszcze mniej, ale chyba spodobało im się to. Venus przytuliła mnie. Zaczęłyśmy piszczeć z radości. Mercedes zaczęła mnie ściskać. Następnie Effie chyba chciała mnie udusić. Nath i Will patrzyli na to zdarzenie z politowanie. Zapewne w ich głowie nie mogło się pomieścić jak my możemy przywiązywać się do ludzi, jeżeli za chwilę prawdopodobnie będziemy martwi.
Haymitch poklepał mnie po ramieniu z uznaniem. Zauważyłam, że ten mężczyzna ma chyba jakiś problem albo chce po prostu uszkodzić mi ramiona i plecy, bo cały czas mnie po nich klepie. Przewróciłam oczami, ale nagle zobaczyłam mroczki przed oczami. Złapałam się za głowę. Zrobiło mi się słabo. Aż nagle sobie coś przypomniałam.
Miałam ochotę walnąć się w czoło za tą moją lekkomyślność i pamięć, która mogłaby mnie zabić. Gdyby organizm nie przypomniałby mi o tym, na arenie umarłabym w pierwszych dniach. Zachciało mi się płakać. Jestem głupia. Cinna zawsze mi powtarzał: "Zabieraj to zawsze ze sobą, bo w najmniej oczekiwanych momentach możesz pożałować, że brak ci tego".
Zachwiałam się i wpadłam w ramiona mentora. Spojrzał zaniepokojony na mnie. W pokoju panował lekki gwar i podekscytowanie wynikami oraz zbliżającymi się wywiadami, więc nikt nie zauważył naszego uścisku.
Czułam się jakbym za chwilę miała zemdleć. Wykazałam się najgorszą głupotą w całym Panem. Moja matka już dawno za takie coś by mnie udusiła, a co dopiero Cinna. Oni wiedzieli, że to wróci. I ja byłam doskonale tego świadoma, ale dlaczego akurat w takim momencie?
Haymitch położył mnie delikatnie na kanapie.
-Cinny? Dobrze się czujesz? - spytał, marszcząc brwi.
W ustach mi zaschło. Pokręciłam głową co nie było najlepszym pomysłem. Jeszcze bardziej pociemniało mi przed oczyma.
W pomieszczeniu zapanowała cisza, gdy z moich ust wydobył się jęk, który za wszelką cenę chciałam powstrzymać, ale nie udało mi się. Czułam się jak na karuzeli, twarz mentora wirowała mi przed oczami.
-Cinnybel? - Venus wzięła mnie za rękę.
-O nie! - z ust Mercedes wyrwał się okrzyk.
Wszyscy spojrzeli na nią pytająco, ale ja wiedziałam, że jej przypomniało się to co mnie.
-Cinnybel, jaka ty jesteś czasami głupia. Trzeba było posłuchać Cinny! On specjalnie dla ciebie zaprojektował torebkę, abyś mogła nosić to przy sobie - nawet w takim momencie stylistka myśli o ubraniach.
Miałam ochotę przewrócić oczami, ale uznałam to za zły pomysł. Teraz liczyła się szybka reakcja.
-Lekarstwo - wychrypiałam.
Mer walnęła się w czoło ręką. Zaraz spojrzała na mnie uważnie i pochyliła się w moją stronę. Była zła na mnie, jej uważne spojrzenie świdrowało moją twarz. Reszta osób w pomieszczeniu przyglądała się przerażona.
-Cinnybel, oddychaj - powiedziała spokojnie i spojrzała spanikowana na Haymitcha.
-Mercedes, co się dzieje?- zapytał mentor.
Moje serce przyśpieszyło, organizm wziął się do obrony. Głowa pulsowała, w oczach zapiekły łzy.
-Cinny jest chora. Nastąpił nawrót choroby po sześciu latach spokoju. Wszyscy się tego obawialiśmy, ale wiedzieliśmy, że to kiedyś nastąpi. I na to wygląda, że pod wpływem stresów ostatnich tygodni choroba wróciła. Musimy szybko podać jej leki - wyjaśniła stylistka.
Obecni w pomieszczeniu spojrzeli na mnie przerażeni.
Rzadko kiedy w Kapitolu ktoś jest chory na dłuższy czas. Z reguły lekarze w stolicy mieli sposoby na wyleczenie ludzi z prawie wszystkich schorzeń, lecz są choroby, na które nie ma jeszcze leku, który wyleczyłby chorą osobę. Wtedy taki człowiek jest poddawany różnym zabiegom. Niekiedy udaje się zneutralizować chorobę, aby osoba mogła przez kilka, a nawet kilkanaście lat mieć spokój. Ale z reguły następuje nawrót. Nieraz chory człowiek ma spokój do końca życia, lecz zdarza to się niezmiernie rzadko. W moim przypadku jest tak, że w drugim roku życia zaatakowała mnie infekcja nerek. Niby pozornie nie szkodliwa, ale wyrządziła wiele szkód w moim organizmie. Lekarze chcieli mi wymienić nerkę, ale okazało się to niemożliwe. Uszkodzona prawa nerka źle funkcjonuje przez co nie do końca spełnia swoją rolę. Niby produkuje mocz, ale do krwi z nerek przenika część szkodliwych substancji, które właśnie z moczem miały być odprowadzone. W krwi te substancje szkodliwe wędrują do innych narządów i uszkadzają je. Dlatego musiałam aplikować sobie dożylnie zastrzyki, które neutralizowały zagrożenie. W wieku dwunastu lat tata powiedział, że mają zrobić coś, abym nie musiała dwa razy w tygodniu wstrzykiwać sobie substancji, która niszczy te szkodliwe przecieki. Pogrzebali mi przy nerkach i powiedzieli, że na jakiś czas mam spokój, ale są niemal pewni, że po kilku latach nastąpi nawrot choroby i będę znów musiała wstrzykiwać sobie lekarstwo. Lekarze nie mieli pojęcia jak całkowicie wyleczyć mnie z tego schorzenia. Ojciec był wściekły, że mnie nie uzdrowili, ale ja dziękowałam im za tę chwilę spokoju, która właśnie w tej chwili się zakończyła.
Mercedes dokładnie to samo im opowiadała, ale szybko i w skrócie.
-Musimy coś zrobić!-pisnęła Effie.
W mojej głowie zabrzmiało to o wiele głośniej. Jęknęłam cicho. Venus ścisnęła pocieszająco moją dłoń. Wyczuwałam jej zdenerwowanie.
Przeklinałam siebie w duchu, że nie wzięłam na Dożynki tej cholernej torebki z tym cholerny lekarstwem na tą cholerną chorobę.
Zazgrzytałam zębami.
-Ja z Mercedes pobiegniemy do szpitala dla trybutów, który znajduję się na dole. Jeżeli nie będą mieli tego leku, pobiegniemy do domu Cinnybel - zarządził Haymitch. - Effie z Venus, zróbcie jej jakiś zimny obkład na czoło, bo zrobiła się niepokojąco czerwona. Chłopaki nie przeszkadzajcie.
-Lekarstwo... w moim pokoju... pierwsza szuflada... w garderobie... - zdołałam wychrypieć.
Stylistka z mentorem wybiegli z apartamentu.
Robiło mi się na przemian zimno i gorąco. Moim ciałem wstrząsnęły lekkie drgawki. Skuliłam się. Wiedziałam co mnie czeka, jeżeli nie przybędą z lekarstwem przed upływem pół godziny.
Mogę być martwa.

Mam nadzieję, że się podoba :D 

Rozdział dedykuję Loks i Camille, które zawsze piszą takie komentarze, że aż spadam z krzesła, kiedy je czytam xD Takiego kopa dają, że od razu chce się pisać ;3 Dziękuję wam ;)

I ogarniajcie... mam prawie 1000 wyświetleń :P Jestem ogromnie wdzięczna za aż tyle xD Nie wiedziałam, że w ogóle ktoś będzie czytał te wypociny :D

Mam nadzieję, że każdy jest zadowolony ze swoich końcowych ocen :D Ja na szczęście mam pasek ;3 A jak wam poszło w tym roku? :P

Dziękuję wam wszystkim i życzę miłego ostatniego tygodnia szkoły oraz tego weekendu :) 

Pozdrawiam ;3