Rozdział 10

Słońce oślepiało tak, że potrzebowałam chwili, aby przyzwyczaić się do jasności.
-Panie i panowie, ostatnie igrzyska w historii Panem czas zacząć! Niech los wam zawsze sprzyja! - usłyszałam głos Petera Lovlisa, zastępcy Claudiusa Templesmitha, który zginął w czasie rebelii.
Gdy mój wzrok już się przyzwyczaił. Nad Rogiem Obfitości zaczęto odliczać czas.
Sześćdziesiąt...
Rozglądałam się spanikowana. Znajdowaliśmy się na ogromnym placu. Od Rogu dzieliy mnie 3 metry. Przebywaliśmy pośród ruin miasta. Poza placem za moimi plecami był las mieszany, a na przeciwko las tropikalny. Ciężko będzie przebiec przez te rumowisko, aby dobiec do roślinności, która jest bezpieczniejsza niż zrujnowane budynki. Nad niektórymi unosił się snop pary wodnej, co zapewne wskazywało na gejzery.
Pięćdziesiąt...
Na lewo widać było wysoką trawę, która gęsto porastała upadające mury, a na prawo ode mnie przepływała rzeka, która wpadała do wielkiego jeziora. Szukałam wzrokiem Bluxa. Stał cztery miejsca na lewo ode mnie. Najpierw kiwnął głową w stronę Rogu, a następnie na las za mną. Skinęłam głową.
Czterdzieści...
Szukałam reszty moich sojuszników. Niestety po jednej mojej stronie stał Mich z Czwórki, a po drugiej jakaś dziewczyna z Ósemki. Obok Bluxa była Venus, Mirash znajdowała się dwanaście osób ode mnie na prawo. Ledwo ją widziałam w tym słońcu. Ale najgorsze było to, że nie mogłam nigdzie dopatrzeć Shadow.
Trzydzieści...
Starałam się przekazać Bluxowi, że nie widzę Shadow. On nie zrozumiał. Wściekła pokręciłam głową i postanowiłam, że ja się tym zajmę.
Dwadzieścia...
Upatrzyłam sobie siekierę, która niestety, ale znajdowała się pod Rogiem. Po drodze wezmę jeszcze dość duży pomarańczowy plecak i nóż. Stanęłam w pozycji wyjściowej do biegu. Musiałam tam dobiec jako pierwsza.
Dziesięć...
Omiotłam wzrokiem resztę trybutów.
Dziewięć...
Większość stała nieruchomo przerażona. Niektórzy wyglądali jakby modlili się, aby ktoś ich stąd zabrał.
Osiem...
Flass zawołał na cały głos z drugiego końca placu:
-Vaught, ty będziesz pierwsza, skarbie!
Siedem...
Wszyscy wytrąceni z równowagi tym krzykiem, który jeszcze teraz roznosił się wśród ruin, spojrzeli na mnie.
Sześć...
Ja nie dałam się podejść i ze zmarszczonymi brwiami skupiłam wzrok na Rogu.
Pięć...
Zaczynałam się coraz bardziej pocić. Na arenie chyba było z 30 stopni!
Cztery...
Usłyszałam obok siebie krzyk i dziewczyna z Ósemki rzuciła się do przodu. Zostałam cała ochlapana jej krwią. Zeszła przed wcześnie i natrafiła na miny.
Trzy...
To bardzo mnie zdekoncentrowało i poruszyło. Nasi mentorzy mówili, że mamy uważać, ponieważ gdy zejdziemy za wcześnie wylecimy w powietrze.
Dwa...
Jeszcze dwie osoby rzuciły się z platform.
Jeden...
I ruszyłam. Biegłam ile sił w nogach. Większość trybutów nadal przerażona i zdezorientowana stała na swoich miejscach. Po drodze chwyciłam plecak i nóż obok niego leżący. Rzuciłam się w stronę siekiery. Ale nagle ktoś powalił mnie na ziemie i przygniótł swoim ciężarem. Był to chłopak reprezentujący Dystrykt 10. Wziął upuszczony przeze mnie nóż i przytknął mi do szyi. Chwyciłam go za nadgarstki i próbowałam siłą jak najdalej odciągnąć narzędzie od mojego gardła. Był silniejszy. Nieuchronnie ostrze zbliżało się do mojej skóry. Poczułam gorącą ciecz płynącą po mojej szyi.
Po prostu nie mogłam uwierzyć w to, że już teraz tutaj zginę.
Nagle oczy atakującego mnie chłopaka wywróciły się na drugą stronę, a jego ciało przygniotło mnie całym swoim ciężarem. Nad jego ramieniem zauważyłam, że w jego plecach tkwi włócznia. Blux ściągnął go ze mnie i pociągnął na nogi. Wyrwał swoją broń z pleców nieżyjącego chłopaka, a ja pobiegłam po moją siekierę. Cały czas miałam ją na celowniku. Chciałam ją tylko porwać i od razu rzucić się w stronę lasu z resztą sojuszu.
Gdy już miałam ją w dłoni, usłyszałam krzyk niedaleko mnie:
-Ani kroku, ślicznotko!
Odwróciłam się powoli w stronę Flassa, ważąc w dłoniach moją broń. W prawej nóż był bardzo lekki, ale za to siekiera w lewej ręce była ciężka, choć prawie od razu przyzwyczaiłam się do jej ciężaru.
Mój przeciwnik trzymał wycelowaną we mnie włócznie.
-Mówiłem ci, że ty pierwsza padniesz z moich rąk . Szkoda, że nie masz już tej szramy, którą ci zrobiłem na treningach. Twoja stylistka musiała mieć niezłe znajomości, że znalazła taki krem, żeby wyleczył twoją brzydką twarz, ale...
-Zamknij się Flass. Nie mam czasu na babskie pogaduchy. Zabij mnie albo puść - zażądałam.
Już miał się zamachnąć swoją bronią, ale nagle jakiś biegnący trybut potrącił go i razem zwalili się na ziemię.
Puściłam się biegiem jak najdalej od Flassa. Biegłam w kierunku lasu, ale nagle widziałam jak ktoś z kuszą pochyla się nad jakąś dziewczyną cofającą się rozpaczliwie na ziemi przed przeciwnikiem.
Zwróciłam uwagę na tę akcję rozgrywaną po boku tylko dlatego, że mignęły mi turkusowe włosy. Szybko zawróciłam i wbiłam nóż w plecy napastniczki, która atakowała Shadow.
Było mi bardzo ciężko patrzeć jak ciało tej bezimiennej dla mnie osoby pada na ziemię. A najgorsze jest to, że ja pozbawiłam ją życia.
Przełknęłam mdłości i podniosłam z ziemi Shadow, która wyrwała nóż z dziewczyny leżącej na ziemi oraz zabrała jej kusze. Wetknęła to za pasek spodni.
Widziałam jak krew zabarwiała kostkę brukową pod moimi nogami.
Moja sojuszniczka pociągnęła mnie za rękaw i razem podążyłyśmy w stronę lasu na lewo. Żeby tam dotrzeć musiałyśmy przedrzeć się przez ruiny budynków co nie było łatwe. Ciągle potykałyśmy się, a mrożące krew w żyłach krzyki dochodzące z głównego placu dekoncentrowały nas.
Nagle dwa kroki przed Shadow, która biegła pierwsza wybuchł gejzer. Nawet ja z tej odległości poczułam żar pary wodnej, która wystrzeliła w górę. Mey krzyknęła i zakryła dłońmi twarz.
Popatrzyłam spanikowana na nią i za siebie. Rzeź na placu trwała w najlepsze. Ale gdzie jest Blux?
Miałam nadzieję, że czekają na nas na skraju lasu. Wzięłam dziewczynę za rękę i zaczęłam ciągnąć do lasu. Musiałyśmy tam dotrzeć. Po kilku minutach biegu w końcu zatopiłyśmy się w roślinność, która chroniła przed grzejącym słońcem i oczami innych trybutów. Nadal nie przestawałam przeć przed siebie. Rozglądałam się gorączkowo za resztą z naszego sojuszu.
Plecak boleśnie wpijał się w ramie. Byłam już kompletnie oblana potem. Nawet w cieniu drzew było duszno i ciepło.
Usłyszałam pojękiwanie Shadow. Obróciłam się do niej, zobaczyć co się stało.
Gdy spojrzałam na jej twarz znieruchomiałam.
Cała skóra była pokryta oparzeniami, które zaczęły się zmieniać w duże pęcherze. Nie dziwiłam się jej, że jęczała. Musiało boleć.
Położyłam jej dłoń na ramieniu.
-Wszystko będzie dobrze. Za chwile zajmiemy się twoją twarzą, ale najpierw musimy znaleźć resztę - powiedziałam łagodnie.
-Nas szukacie? - rzekł męski głos zza krzewów obok nas.
Podskoczyłam na ten dźwięk i zasłoniłam Shadow własnym ciałem unosząc siekierę.
Z miejsca, gdzie przed chwilą dobiegł głos wyszedł Blux, Venus, Mirash i jakiś chłopak.
Zmarszczyłam brwi na jego widok, ale nic nie powiedziałam. Musieliśmy ruszać, bo nadal znajdowaliśmy się zbyt blisko miasta i Rogu.
Kiedy Venus zobaczyła twarz Shadow, razem z Mirash podeszły i zaczęły coś do niej mówić łagodnymi głosami. Ja podeszłam do Bluxa i powiedziałam:
-Idźmy dalej. Nie możemy tu zostać.
Pokiwał głową. Przyjrzał mi się uważnie.
-Jesteś ranna? - zapytał i dłońmi przejechał po moim ciele, sprawdzając położenie rany.
Odskoczyłam od niego i pokręciłam głową.
-Nie jestem ranna. To jest krew dziewczyny, która za szybko zeszła z podestu i chłopaka z Dziesiątki. Zostałam tylko draśnięta w szyję.
Odchrząknął.
-Dziewczyny ruszamy. Zajmijcie się Shadow. O ile się nie mylę, jest świetna z zielarstwa, jej mama pracowała w laboratorium i wynajdywała leki. Ja i Cinny będziemy się rozglądać. Jayden, asekuruj tyły.
Ruszyliśmy. Szliśmy uparcie przed siebie. Ja byłam z lewej strony dziewczyn, Blux z drugiej, a ten chłopak z tyłu. Cały czas dobiegał mnie płaczliwy głos Mey, która wyjaśniała jak wyglądają rośliny do przygotowania maści na oparzenia.
Szliśmy przez godzinę, aż nagle usłyszeliśmy wystrzały z armat. Stanęliśmy jak wryci. Liczyłam pod nosem.
Raz. Dwa. Trzy. Cztery... Doliczyłam się dwudziestu jeden wystrzałów. Tylu poległo. Zostało nas dwudziestu siedmiu.  A najgorsze jest to, że ja zabiłam jedną osobę. Odgoniłam te myśli, zostawiając je na później.
Zżerała mnie ciekawość, czy Quinnowi udało się zbiec. Miałam nadzieję. Nie chce zobaczyć dzisiaj jego zdjęcia na nocnym niebie.
Maszerowaliśmy dalej. Cały czas miałam siekierę w pogotowiu i napięte mięśnie. Poruszaliśmy się dość niezgrabnie, ale lepsze to niż siedzenie i czekanie na śmierć.
Po dwóch godzinach dziewczyny miały w rękach zioła i rośliny na maść. Stanęliśmy na odpoczynek, a one zabrały się do robienia leku.
Z Bluxem przeglądaliśmy zawartość plecaków. Mieliśmy dwa małe plecaki, jeden średni i jeden duży. W nich znaleźliśmy 2 bochenki chleba, sześć paczek suszonych owoców i mięs, zapałki, dwa litrowe bukłaki na wodę, z czego jeden pełny, linę, paczkę krakersów, dwie małe apteczki, jedną parę okularów noktowizyjnych oraz śpiwór. Z broni, które były pod Rogiem wzięliśmy topór, włócznie, dwa noże, kusze, miecz oraz dwa shurikeny. Na szóstkę ludzi trochę marnie.
Wszystko poupychaliśmy do średniego i dużego plecaka, małe wepchnęliśmy do tych większych. Ja i Blux założyliśmy je na plecy.
Zbliżyłam się do reprezentanta Dwójki i szepnęłam mu na ucho:
-Co to za gościu?
Zmierzył wzrokiem Jaydena.
-To Jayden z Czwórki. Błagał mnie, żebym go ze sobą zabrał. Więc wziąłem go, bo nie jestem wcale taki bezduszny na jakiego wyglądam - odszepnął.
Zmarszczyłam brwi.
-Wcale nie jesteś bezduszny - odparłam.
Wzruszył ramionami i zaczął obserwować jak Venus z Mirash nakładają maść na oparzenia Shadow.
-Jak to się stało? - spytał Blux.
Opowiedziałam mu jaką przebyłyśmy drogę do lasu, podczas której Shadow została poparzona przez wybuchający przed nią gejzer.
Pokiwał głową, a w jego oczach pojawiło się współczucie i troska. Poklepałam go po ramieniu.
Ustawiliśmy się w poprzedni szyk i szukaliśmy kryjówki.
Po kolejnej godzinie i następnej nie mieliśmy pojęcia, gdzie zatrzymamy się na noc. Do zmierzchu zostało niewiele czasu.
Podczas wędrówki panowała cisza w naszej grupie. Każdy patrzył pod nogi lub na boki. Shadow krzywiła się z bólu. Zauważyłam, że Venus przejęła od Mey kuszę. Trzymała ją niemal z czcią. Blux szedł z zmarszczonym czołem. Był bardzo zmartwiony. Bo tak patrząc to obarczyliśmy go obowiązkiem przywódcy w naszym sojuszu. Duża odpowiedzialność. Choć moim zdaniem za bardzo się przejmuje. To jest arena, tutaj nigdzie po drodze nie natkniemy się na luksusowy hotel.
-Blux, moim zdanie powinniśmy się zatrzymać na noc na jakieś polanie. Niektórzy już nie mogą ze zmęczenia - skierowałam wzrok na Shadow.
Pokiwał głową i skręcił w prawo na chybił trafił. Szliśmy przez jakieś 20 minut. Przeszliśmy przez jakieś wysokie krzaki i trafiliśmy na łąkę. Niewielką, ale jednak. Dookoła otoczona przez drzewa i wysokie krzewy. Idealna.
Przeszliśmy na środek i usiedliśmy na trawie. Słońce chyliło się już ku zachodowi, ale nadal było ciepło, tak że każdy z nas ociekał potem. Blux wyciągnął butelkę z wodą, napił się trochę i podał dalej. Gdy wszyscy upiliśmy choć odrobinę, schował z powrotem.
-Tutaj rozłożymy obozowisko. Nie mamy tego wiele. W plecaku mieliśmy jeden śpiwór. Dzisiaj dostanie go Shadow. Musi zebrać siły, aby wyzdrowieć. Reszta niestety będzie musiała ulokować się na trawie. Ustawimy wartę nocną. Jest nas sześciu, Shadow wykluczamy dzisiejszej nocy z pilnowania. Ja pierwszy wezmę wartę, następnie Mirash, Jayden, Venus i Cinnybel. Zmieniać będziemy się co 2 godziny - zakończył i poszedł usiąść.
Venus i Mirash zagadywały Shadow, Jayden usiadł pod drzewem na obrzeżach polany, a ja usiadłam obok Bluxa.
-Myślisz, że to dobrze dawać nieznajomemu zadanie pilnowania nas w nocy? - zagadnęłam.
Spojrzał na mnie zamyślonym wzrokiem.
-Cóż, myślę, że to nie jest dobry pomysł, ale jutro musimy być wypoczęci i ruszać dalej. Nie możemy być w jednym miejscu, a wyczerpani nie zajdziemy daleko.
Dłuższą chwilę siedzieliśmy cicho. Z nim przyjemnie było zachowywać milczenie.
Do mojej głowy wparował obraz martwej trybutki z moim nożem w plecach. Zabiłam człowieka. Nie chciałam tego zrobić, ale musiałam ratować Shadow.
"Tylko winny, szuka usprawiedliwienia" - rzekł w mojej głowie złośliwy głosik.
Pokręciłam głową. Naszła mnie ochota na zwierzenia.
-Wiesz co? - zaczęłam. - Zabiłam niewinną osobę. Ona zapewne miała chłopaka, rodzinę, dom czy marzenia. A ja pozbawiłam ją tego. Jak mogę się choć trochę różnić od Flassa po tym co zrobiłam? Jestem okropnym człowiekiem.
Łzy stanęły w moich oczach. Mrugałam szybko, aby nie wypłynęły. Nie chciałam, aby reszta widziała jak płaczę. Znowu.
-Też zabiłem. Aż trzy osoby. Usprawiedliwiam się tym, że ratowałem ciebie lub inną osobę z naszego sojuszu. Ale czy my mamy prawo pozbawiać kogoś życia? Ale tak spojrzeć na to z innej strony, to nasi przyjaciele, rodziny, przywódcy kazali to robić innym dzieciom przez 75 lat. Patrzyliśmy na to bezczynnie, a większość czerpała przyjemność z oglądania tych mordów. Nie poczuwaliśmy się do odpowiedzialności za to, ale powinniśmy. Teraz dopiero czujemy jak to jest - pokręcił głową.
Westchnęłam.
Miałam mętlik w głowie. Te rozmyślenia przerwał wystrzał z armaty, aż podskoczyłam. Za chwilę kolejny.
Wzdrygnęłam się. Popatrzyłam w niebo. Za chwilę znikną ostatnie promienie słońca i nastąpi ciemność. Dziewczyny usiadły obok nas, Jayden dołączył po chwili. Wyglądaliśmy jak banda nastolatków siedząca kręgiem wokół plecaków, które były w środku koła.
-Jak się czujesz Shadow? - zapytałam zdławionym głosem.
-Lepiej - odparła cicho.
Zapadły kompletne ciemności. Rozbrzmiał hymn Panem. Słyszałam, że prezydent Paylor rozważa zmianę hymnu na jakiś zupełnie inny. Na razie pozostał ten co był. Na niebie wyświetliło się godło i zaczęły się pojawiać zdjęcia poległych trybutów, kolejno dystryktami. Poległa dziewczyna i chłopak z Dwójki, dwie dziewczyny i chłopak z Trójki, Violett z Czwórki, chłopak i dziewczyna z Piątki, czterech trybutów z Szóstki, Sebastian z Siódemki, dziewczyna z Ósemki, dwóch chłopaków i dziewczyna z Dziewiątki, wszyscy z Dziesiątki, Veloxi z Jedenastki i Nath z Dwunastki.
Zakryłam usta dłonią. Czułam ulgę, że Quinn żyje, ale jednocześnie smutek, bo te wszystkie osoby nie żyją. Uświadomiłam sobie, że dziewczyna, którą zabiłam była z Szóstki. Mój umysł nie mógł ogarnąć, że Nath, z którym dzisiaj rano jadłam śniadanie już nie żyje. Zacisnęłam wargi, aby stłumić szloch. Musiałam się opanować.
-Dzisiaj nie rozpalimy ogniska. Mogliby nas szybko wykryć przez dym i światło, a poza tym jest ciepło, więc nie zamarzniemy - powiedział i rozdał każdemu po suszonym owocu i pół kromki chleba.
Po posiłku ułożyłam się dość blisko plecaków i próbowałam spać. Żałowałam, że w pobliżu nie było żadnego strumienia, gdzie mogłabym zmyć krew trybutki, która ciążyła mi jakbym nosiła kamienie. Niedaleko mnie Shadow leżała już w śpiworze, gdzieś tam Blux wspiął się na drzewo i stamtąd obserwował nas oraz teren otaczający naszą polanę. Mocno ściskał włócznie. Ledwo go było widać, ale ja wiedziałam, że tam jest i łatwiej mi było go dostrzec. Jayden położył się po drugiej stronie jak najdalej ode mnie. Dziwne.
Venus wybrała sobie miejsce obok mnie, a Mirash miała głowę obok mojej dłoni.
Długo nie mogłam zasnąć. Słyszałam jak dziewczyny obok mnie wiercą się niespokojnie. Tutaj było tak odmiennie niż w stolicy. Przyzwyczajeni do luksusów Kapitolu ciężko znosiliśmy niewygodę. Trzeba było to przełknąć i odrzucić swoje pragnienia, by przeżyć. Udało mi się dopiero usnąć, gdy Mirash zmieniła Bluxa, który położył się niedaleko mnie. Czułam się dobrze, gdy miałam wokół przyjaciół.
Mój sen zakłóciło dopiero szarpnięcie za kostkę i ciągnięcie po trawie. Otumaniona snem nie krzyczałam. Z moich ust nie wydobywał się żaden dźwięk. Przeklinałam w myślach. Otworzyłam oczy kopiąc napastnika w ramię. Nic to nie dało. W pewnym momencie puścił mnie i usiadł na mnie okrokiem. Obiema rękoma chwycił mnie za szyję i zaczął dusić. Wiłam się pod jego ciężarem, próbowałam odciągnąć jego dłonie od mojego gardła.
Płuca paliły, a w głowie zaczęło się kręcić od braku powietrza. Próbowałam go kopnąć, ale traciłam siły.
Podniosłam wzrok na twarz przeciwnika. To kogo zobaczyłam, nie zdziwiło mnie ani trochę.

Hmmm.... mnie ten rozdział nawet się podoba ^^ A Wam?

Ciekawi mnie, kto jak na razie jest Waszym ulubionym bohaterem. Zdradzicie mi to? :D

 Następny rozdział może pojawić się trochę później niż w przyszłym tygodniu, ponieważ nie jestem pewna czy będę w domu.

Mam jedną prośbę. xD Robiłam w tym roku projekt z klasą i bardzo zależy nam na ocenie społecznościowej. Jeżeli ktoś ma ochotę to zapraszam do zapoznania się z nim i ocenienia naszych wysiłków. Link :)

Z góry dziękuję wszystkim! :D Oraz jestem Wam ogromnie wdzięczna za ponad 2000 wyświetleń! Jesteście wspaniali <3

Niech los zawsze Wam sprzyja!