Rozdział 12

Na nasze szczęście nie rozległ się wystrzał z armaty. Mirash jeszcze żyła, mieliśmy szansę ją wyciągnąć.
-Mirash! - krzyknął Blux, a jego krzyk rozniósł się echem po całym otaczającym nas terenie.
Odpowiedziała mu cisza.
-Sarwol, odezwij się do cholery! - wrzasnęłam roztrzęsiona.
-Cicho bądź, Cinny. Głowa mi pęka - słaby krzyk Mirash ledwo było słychać.
Venus i Shadow wydały wspólnie westchnienie ulgi.
Wychyliłam się zza krawędzi urwiska, a Blux trzymał mnie, żeby nie spadła.
Dojrzałam ledwie żywą z wyczerpania przyjaciółkę, trzymającą się kurczowo korzenia niebezpiecznie blisko pola siłowego. Spadła jakieś trzy metry w dół. Po jej bladych policzkach spływały łzy.
-Długo tak nie wytrzymam! - zaszlochała.
Przygryzłam dolną wargę i zdenerwowana spojrzałam na jedynego chłopaka w grupie. Ze zmarszczonym czołem wpatrywał się we mnie. Nagle olśniło mnie.
-Zejdę po nią - oznajmiłam.
-Spadniesz - zaprotestował od razu Blux.
-Nie. Jestem najlżejsza. Jeżeli ty byś zszedł to kamenie mogą się usunąć i zepchnąć Mirash na pole.
-Może to zrobić Shadow albo Venus. One wydają się drobniejsze - zlustrował wzrokiem dziewczyny, które przysłuchiwały się naszej rozmowie, zaciskając usta w wąską kreskę ze zmartwienia.
-Ale Shadow może zasłabnąć, bo przecież, jeżeli sobie przypomnisz, została poparzona.
-Przepraszam, ale ja nie mogę zejść. Mam lęk wysokości - wyznała płaczliwie Venus.
Usłyszeliśmy krzyk Mirash. Spojrzałam na nią. Korzeń, którego się trzymała zaczął się odrywać od skalnego podłoża. Kończył nam się czas.
-Idę po nią. Czy ci się to podoba, czy nie.
Blux tylko westchnął i pozostałością liny obwiązał mnie w pasie.
-Jakby coś się stało wciągnę cię - powiedział.
Kiwnęłam głową i krzyknęłam:
-Idę po ciebie. Trzymaj się!
Zaczęłam schodzić. Trudno tam było znaleźć oparcie dla nóg. Nie myślałam o tym, że mogę spaść i usmażyć się na polu siłowym. Skupiona na poszukiwaniu oparcia dla kończyn, zajęłam myśli przypominając sobie brata. W mojej głowie rozbrzmiewał jego radosny śmiech. Przed oczami miałam jego uśmiech. Czerpałam z niego siłę.
Byłam coraz bliżej przyjaciółki. Słyszałam jej chlipanie.
-Mirash, jestem już blisko. Zaraz wszystko będzie dobrze - mówiłam do niej.
-Cinny, ja już nie dam rady. Wiem, że umrę. Mam nadzieję, że wygrasz. Proszę cię, abyś powiedziała moim rodzicom, że zawsze bardzo ich kochałam. Będę nad nimi czuwać, aby nie zepsuli się jeszcze bardziej. Jestem pełna wiary, że moja śmierć nie pójdzie na marne. Obiecaj mi, że im to powiesz - chwytała szybko oddech.
-Mirash, ja cię stąd wyciągnę. Sama im to za chwilę powiesz. Jest tutaj pełno kamer. Na pewno cię oglądają. Damy radę.
-Obiecaj mi! - wrzasnęła resztkami sił.
-Obiecuję - wyszeptałam.
Chwila nie uwagi i straciłam oparcie dla jednej z nóg. Na szczęście lina przytrzymała mnie, bo inaczej bym spadła. Uspokoiłam szaleńcze bicie serca i schodziłam dalej. Gdy już byłam blisko niej, wyciągnęłam rękę w stronę sojuszniczki. Ledwo dała radę chwycić moją dłoń, ponieważ z wysiłku drżały jej ramiona.
Uścisnęłam pocieszająco jej dłoń i pociągnęłam do góry.
Posuwałyśmy się mozolnie do góry. Łatwiej było zejść niż się wspinać.
Wystarczył jeden błąd, a wszystko zaczęło się walić.
Moja noga nie trafiła w zagłębienie. Osunęło się pięć dużych kamieni. Patrzyłam zrozpaczona na to jak lecą w dół. Kiedy dotknęły pola siłowego, uniosła się nad nimi wielka chmura dymu, a one odbiły się i leciały bezlitośnie w naszą stronę. Przytuliłam się ściany i kazałam Mirash uczynić to samo. Ale ona zareagowała za późno.
Trafiły ją dwa kamieni. Krzyknęła z bólu i poluzowała uchwyt na mojej dłoni. Stała się ciężka. Trzymałam ją z całych sił. Ale jej oblana zimnym potem ręka wyślizgnęła się z mojej dłoni, a jej wyczerpane ciało nie utrzymało się przy skalnej ścianie. Poleciała w dół.
Jej krzyk mieszał się z moim krzykiem. Patrzyłam bezradnie jak posyła mi ostatnie spojrzenie, co dziwne!, uśmiechnęła się i uderza o pole. Jej ciało wygięło się w konwulsjach, skóra od razu spaliła się, ukazując żywą tkankę mięśniową. Zebrało mi się na wymioty, ale nadal krzyczałam zalewając się łzami.
Usłyszałam wystrzał z armaty, a ciało Mirash poszybowało w górę, odepchnięte przez pole siłowe. Wylądowało niedaleko grupki, która oniemiała z przerażenia i smutku patrzyła bezradnie na ciało martwej koleżanki.
Blux poluzował linę, a ja z wrzaskiem wylądowałam metr niżej, chwytając się kurczowo ściany. Przyjaciel zorientował się w porę i pomógł mi wejść na górę, ciągnąc linę. Gdy zrozpaczona w końcu stanęłam na trawie, od razu osunęłam się na ziemię. Uderzyłam pięścią w trawę. To moja wina. To ja ją puściłam. To ja za późno kazałam jej wtulić się w ścianę.
Po policzkach płynęły potoki łez.
Zadziwiające jak to może zmienić człowieka, gdy najpierw widzisz bliską ci osobę żywą, uśmiechającą się, zwierzającą ze swoich odczuć, a w następnej chwili patrzysz na jej martwe, pozbawione duszy ciało.
Venus objęła mnie i razem płakałyśmy. Blux tulił Shadow. Każdemu z nas na twarzy łzy rysowały sobie własne drogi.
Poczułam gwałtowne podmuchy wiatru. Nad naszymi głowami w powietrzu dryfował poduszkowiec. Z jego podwozia wysunęła się para szczypiec, które otoczyły ciało, które kiedyś było panną Sarwol. Po chwili zniknął, a po istnieniu Mirash zostały tylko wspomnienia.
Wstałam i otarłam łzy. Uścisnęłam rękę Venus. Cały czas widziałam w myślach twarz Mirash chwilę przed tym jak uderzyła o powierzchnię pola. Postanowiłam, że dla niej spróbujemy przetrwać jak najdłużej. W końcu muszę jakoś się jej zrekompensować to, że ją puściłam.
-Miejmy nadzieję, że jest szczęśliwa, tam gdzie trafiła - wyszeptała Shadow, odklejając się od Bluxa.
W moich oczach stanęły nowe łzy. Pokręciła głową, mrugając szybko.
Blux wielką dłonią przejechał sobie po twarzy, zmęczony i smutny.
-Ruszajmy dalej - powiedział tylko.
Zebraliśmy nasze rzeczy i z trudem przedzieraliśmy się przez las, trzymając się na dystans od krawędzi areny.
Każdy pogrążony we własnych myślach, szedł powłócząc nogami. Przeżywał żałobę na własny sposób.
Po dwóch godzinach, miałam dość. Chciałam tylko się położyć i spać.
Ale to była arena i nie dane nam było odpocząć oraz przeżywać śmierci przyjaciółki, odpoczywając.
Z na przeciwka leciała w naszą stronę ciemna chmura. Była na wysokości naszych twarzy. Dziwne było zobaczyć takie coś w lesie w ciągu dnia.
Skupiłam zmęczony wzrok na tym dziwnym obiekcie. Ostrzegłam przyjaciół. Stanęliśmy w miejscu, uważnie obserwując dziwne zjawisko.
Gdy z każdą minutą chmura się do nas zbliżała, dostrzegaliśmy więcej szczegółów.
To tak na prawdę nie była chmura, tylko skupisko granatowych nietoperzy. Zaniepokoiło mnie już to, że było ich tak dużo oraz dziwny kolor. Gdy podleciały jeszcze bliżej, oczy zwierząt jarzyły się złotym kolorem. Kły, które wystawały z małych pyszczków, były zabarwione krwią.
Podskoczyłam na dźwięk wybuchu armaty. Mój instynkt podpowiadał mi, że ta śmierć, o której zostaliśmy przed chwilą poinformowani, jest sprawką tych nietoperzy.
-To nie są normalne zwierzęta - powiedziała cicho Venus.
Pokiwałam głową.
Zaczęliśmy się cofać. Przeraziłam się dopiero wtedy, gdy te nietoperze zaczęły autentycznie kłapać szczękami w naszą stronę.
-W nogi! - krzyknął Blux.
Rzuciliśmy się do ucieczki. Cała ta gromada zmiechów zaczęła wydawać dziwne odgłosy, które układały się w zdania. Usłyszałam:
-Cinnybel Vaught, powinnaś dawno zginąć w piekle jak cała twoja rodzina! Vaughtowie to jedna z rodzin, która wymyśliła igrzyska. Wasz ród powinno się wyżynać!
Te okrutne słowa docierały do mnie jak przez mgłę. Nie reagowałam na nie.
Drżałam na całym ciele. Biegłam ile sił w nogach. Po minach moich sojuszników zobaczyłam, że oni również słyszą nieprzyjemne słowa skierowane do swojej osoby.
Jak na razie udawało nam się uciekać od tych zmiechów, ale coraz bardziej nas doganiały. Gdy usłyszałam komendę: "Na ziemię!", bez zastanowienia rzuciłam się na ściółkę leśną. Nietoperze przeleciały nad nami, tylko ten najniżej lecące zaatakowały nas.
Próbowałam dwa atakujące mnie zwierzęta trzymać na dystans. Chciały zatopić zęby w moim ciele. Byłam przerażona. Słyszałam krzyki moich sojuszników.
Nagle nietoperze zniknęły, a jedynym śladem po nich były trzy ugryzienia na moich rękach, z których już powoli sączyły się stróżki krwi.
Podniosłam wzrok na naszego wybawiciela.
Westchnęłam, widząc mojego "rycerza na białym koniu" z biczem w ręku.

Rozdział trochę króciutki, ale jest xd Dzisiaj i w ogóle w tym tygodniu opuściła mnie wena, ale specjalnie dla was coś napisałam ^^

W przyszłym tygodniu nie dodam raczej rozdziału, bo w niedzielę wyjeżdżam do kuzynki, a wracam dopiero około 13 sierpnia xd Więc proszę się nie dziwić, że nie opublikuję posta, bo najzwyczajniej w świecie będę szaleć z kuzynkami xd Bynajmniej takie są plany :D

Mam nadzieję, że rozdział się podobał :) Od razu z całego serca przepraszam osoby, które lubiły Mirash, ale ona na początku nie miała ginąć, lecz potem z pomocą kuzynki zdecydowałam, że pożegnamy się z panną Sarwol. ;c

Widzieliście już zwiastun Kosogłosa? :P Szczerze? Oglądałam go jakieś 5 razy i mnie nie zachwycił... Liczyłam na coś lepszego :P

Do następnej notki! 

I niech los zawsze Wam sprzyja! ;*