Rozdział 8

Caesar w tym roku również wystąpił w swoim granatowym garniturze z żaróweczkami, lecz tym razem jego włosy, powieki i usta były koloru zielonego.
Na początek zabawił publiczność kilkoma zgrabnymi i śmiesznymi żarcikami. Następnie kolejno trybuci zaczęli się przewijać przez scenę. Jak się okazało Mirash wypadła świetnie. Była czarująca i uśmiechnięta, ale nie ukrywała oburzenia, że w ogóle musi tam siedzieć. Flass, Fixed i Oxanna byli aroganccy, lecz publiczność tak czy siak ich polubiła. Blux okazał się jednym z najbardziej radosnych i szczerych gości Caesara. Widownia go ubóstwiała. Następne dystrykty pokazały na co stać Kapitolińczyków. W tym nastolatkowie z Kapitolu byli lepsi od dzieci z dystryktów. W wystąpieniach publicznych. Każdy z nich był tak czarujący i słodki, że aż sam Flickerman dziwił się ich pewności siebie w obliczu zbliżających się igrzysk. Większości wywiadów nie słuchałam, bo były potwornie sztuczne, aż mi się wymiotować chciało.
Zwróciłam uwagę dopiero, gdy kolejka się zmniejszyła, a na scenę weszła Shadow. Dobrze, że za kulisami również jest telewizor, dzięki któremu my możemy oglądać występy innych trybutów.
Moja sojuszniczka wypadła dobrze. Było widać po niej, że jest trochę zdenerwowana, ale nadal zachowywała się naturalnie. Widownia była urzeczona jej słodyczą i opanowaniem. Gdy schodziła ze sceny na jej twarzy było widać prawdziwą ulgę.
-Zapraszam na scenę Quinna Elvey, który reprezentuje Dystrykt 11 - dobiegł do mnie głos Caesara, płynący z telewizora.
Kiedy czarnowłosy wszedł na scenę wszystkie dziewczyny zaczęły piszczeć. Zazgrzytałam zębami, ale się opanowałam. Co ja wyprawiam?
-Witaj Quinn. Nieźle wyglądasz. Ten pomarańcz jest świetny. Przypomina mi kolor mojej deski klozetowej - zachichotał, a z nim cała widownia.
-Witaj - odparł Quinn.- To jest pomarańcz, ale ładniejszy. To jest kolor wschodzącego słońca. Niezły, nie?
Prezenter pokiwał energicznie głową.
-Powiedz mi, jak udało ci się uzyskać maksymalną ilość punktów na prezentacji? - zapytał Flickerman, a publiczność wzniosła okrzyki.
-Pozwól, że zostanie to moją słodką tajemnicą - uśmiechnął się w taki sposób, że musiałam się powstrzymać od westchnięcia.
-Quinn, nie każ nam się prosić - błagał z uśmiechem Caesar, a publiczność zaczęła krzyczeć, by zdradził im co nie co.
-No dobrze. Zdradzę wam, że posłużyłem się niespotykanym rodzajem broni - w bursztynowych oczach Quinna pojawił się tajemniczy blask.
-Jaki to rodzaj broni?
-Nie mogę ci tego zdradzić, ponieważ to zalicza się do mojej taktyki przetrwania na arenie.
-Widzę, że więcej od ciebie nie wyciągnę. Chciałbym wiedzieć, czy taki przystojniak jak ty zostawia tutaj w Kapitolu jakąś piękną damę? Zapewne właśnie dla niej chciałbyś wrócić, prawda? - damska część widowni zapiszczała oburzona, a zarazem ciekawa, czy mają u niego szansę.
Przyłapałam się na tym, że również czekam na jego odpowiedź.
-Niestety nie zostawiam tutaj nikogo oprócz rodziny i przyjaciół. Ale jestem pewien, że wrócę - wyszczerzył zęby w uśmiechu i przeczesał palcami włosy.
-Nie wątpimy w to. Co sądzisz o igrzyskach z udziałem Kapitolińczyków?
-Zasłużyliśmy na to - widownia wstrzymała oddech, po sali przeszły szmery.- To Kapitol przez 75 lat wysyłał dzieci z dystryktów na rzeź, więc dlaczego nie mieliby się zemścić? Współczuję oczywiście wszystkim nam, że musimy iść na arenę.
Flickerman zaskoczony odchylił się na oparcie fotela.
-Komu współczujesz najbardziej?
Reprezentant Jedenastki zastanowił się.
-Nie mogę komuś współczuć bardziej, że idzie na arenę, bo wszyscy trybuci zasługują na identyczną ilość współczucia, ale chyba najbardziej szkoda mi Cinnybel.
Zaskoczona odsunęłam się od telewizora. Poczułam, że wzrok wszystkich obecnych w tym pomieszczeniu zwraca się w moją stronę. Zaczęłam się rumienić.
Publiczność wydała zgodny ryk.
-Cinnybel Vaught, tak? A to dlaczego? - zaciekawiony prezenter wychylił się do przodu.
-Ponieważ... - wypowiedź przerwała mu dźwięk dzwonka obwieszczający koniec czasu.
Osoby znajdujące się w sali pokazały jak bardzo są niezadowolone z tego, że przerwano Quinnowi.
-No niestety, miejmy nadzieję, że dokończymy tę rozmowę kiedy indziej. Panie i panowie oto Quinn Elvey, Dystrykt 11 - podniósł rękę chłopaka, a następnie zaprosił Venus.
Widownia pokochała uroczą i zabawną Venus. Cały czas normalnie płakali ze śmiechu. Wznosili okrzyki i piski. Caesar zgrabnie przeprowadził rozmowę.
Następnie na scenę wszedł Will. Odgrywał tam rolę aroganckiego luzaka, który zdaje się być tak pewny, że wygra, że aż nie przejmuje się niczym. Widać było, że irytował prezentera, ale osoby siedzące na widowni wydawały się być nim zauroczone.
Serce zaczęło mi szybciej bić, ręce drżeć, ponieważ teraz moja kolej.
-Przywitajmy teraz Cinnybel Vaught, Dystrykt 12! Nasza Ognista Księżniczka!
Nogi miałam jak z waty, ale weszłam na scenę. Oślepiło mnie światło, ale moje oczy szybko się przyzwyczaiły do tego światła i podeszłam do Caesara, który ujął moją dłoń i pomógł mi usiąść.
-Witaj Cinnybel. Jak się miewasz? - uśmiechnął się do mnie ciepło.
Byłam lekko zdezorientowana.
Przede mną pod sceną było pełno ludzi. Przejechałam po nich wzrokiem. Odnalazłam Haymitcha, Effie i stylistki. Mentor zachęcił mnie skinieniem głowy. Odetchnęłam cicho i odpowiedziałam:
-Cześć Caesar. Miewam się dobrze, ale byłoby jeszcze lepiej, gdybyśmy spotkali się w bardziej szczęśliwych okolicznościach - mrugnęłam do niego.
Pokiwał głową.
-Fakt. Martwisz się igrzyskami, prawda? - zapytał.
-Nawet nie zdajesz sobie sprawy jak się boję. Bardzo chcę wrócić do domu.
-Jak wszyscy. Co czułaś jak zostałaś wylosowana?
-Byłam zaskoczona. Na początku nie wiedziałam co się dzieję. Ale potem skojarzyłam fakty i weszłam na scenę. Zaszokowana i oniemiała, ale weszłam. Cieszyłam się, że nie stoczyłam się ze sceny jak Haymitch jednego roku - zachichotałam sztucznie, ze mną publiczność.
-Właśnie, a co myślisz o swoim mentorze? - błysnął zębami prezenter.
-O Haymitchu?
Zastanowiłam się porządnie.Wiedziałam, że dla mnie jest jakiś inny, miły. Dla wszystkich był opryskliwy, wredny i nieczuły, ale dla mnie troskliwy oraz wspierający. Oczywiście nie szczędził złośliwości, ale tutaj widać różnicę między próżnymi i zimnymi ludźmi z Kapitolu, a uczuciowymi osobami z dystryktów. Choć pił, to potrzebowałam go.
 Specjalnie nie patrzyłam w jego stronę.
-Lepszego mentora nie mogłam mieć. Bynajmniej mogę się porządnie pośmiać przed śmiercią.
Gdy usłyszałam kolejne pytanie, mina mi zrzedła.
- Wiem, że to może boleć, ale chciałbym spytać. Co się tak naprawdę stało z twoją rodziną?
Do moich oczu napłynęły łzy. Nie chciałam odpowiadać na to pytanie, nie chciałam im tego zdradzać, choć zapewne już wszyscy słyszeli o tym, ale popatrzyłam na Haymitcha, który posłał mi spojrzenie dodające otuchy i postanowiłam mu to opowiedzieć. Patrzyłam w jego oczy. Czerwone obwódki od picia alkoholu były widoczne, ale w tych szarych oczach było coś pokrzepiającego. Zachęcił mnie skinieniem głowy. Odetchnęłam cicho.
-Mój brat, Cinna, stylista Katniss został zabity przez Strażników Pokoju na rozkaz Snowa, tuż po tym jak panna Everdeen weszła na arenę - mrugałam szybko, aby łzy nie popłynęły. - Następnie moja matka, Nare, zginęła, bo jakiś idiota z Kapitolu postrzelił ją na ulicy, ponieważ uznał, że jest matką zdrajcy. Władze nie zareagowały w ogóle i tylko przez to moja mama nie żyje.
Otarłam sobie łzy z policzków. Roztrząsałam stare rany, co bardzo bolało. Haymitch cały czas patrzył mi się w oczy. Pomagało.
Kontynuowałam:
-Xander, mój ojciec, został zasztyletowany przez rebeliantów, gdy wpadli do gabinetu Snowa, gdzie oni we dwóch mieli naradę. Na moim przykładzie idzie dostrzec jak można utracić wszystko, co się miało w przeciągu kilku dni, tygodni. To po prostu uciekło jak piasek przez palce. Nie zdążyłam powiedzieć mojemu bratu po raz kolejny, że go kocham. Chcę, aby wrócił, przytulił mnie i powiedział, że wszystko będzie dobrze. Potrzymał za rękę, nosił ze mną identyczne kreski na powiekach, bronił przed ojcem. Chciałabym, aby moja mama tutaj była, siedziała na widowni i modliła się za mnie. Nawet mój tata mógłby tutaj stać i mnie wspierać, co byłoby mało prawdopodobne, ale tak czy siak, gdzieś tam w głębi go kochałam. A teraz ich nie ma. Zostałam sama. Los sypie mi piaskiem w oczy i śmieje się ze mnie. A ja po prostu chciałabym, aby moja rodzina tutaj była, nic więcej - rozpłakałam się na dobre.
Nie chciałam, aby trybuci pomyśleli, że jestem beksą, więc wstałam, rzuciłam przepraszające spojrzenie Caesarowi, popatrzyłam na Haymitcha i wybiegłam za kulisy. Przez rozmazany obraz zauważyłam, że wielu Kapitolińczyków ociera dyskretnie łzy chusteczką, a inni krzyczą: "W końcu Xander Vaught się doigrał!". Biedny Flickerman próbował uspokoić publiczność. Mnie już to nie obchodziło, z płaczem pobiegłam na hol, a z niego do windy, która prawie się zamknęła przede mną. Wpadłam w czyjeś ramiona i po prostu zaczęłam szlochać. Najprawdziwiej w świecie od śmierci mojej rodziny wypłakiwałam się w czyiś rękaw. Ten ktoś nie odepchnął mnie, pewnie dlatego, ponieważ był za bardzo zaskoczony, aby to zrobić albo pomyślał, że gdy się ruszy to zastosuje wobec niego przemoc. Nie obchodziło mnie, że wtulam się w jakąś obcą osobę. Po prostu mam już wszystko głęboko w poważaniu. Mogli mnie zabić tak jak resztę mojej rodziny. Byłoby łatwiej.
Ten ktoś objął mnie ramieniem i zaczął głaskać po głowie, chyba chciał mnie uspokoić.
-Oni nie żyją, nigdy nie wrócą, dlaczego? - mamrotałam pod nosem.
Po chwili opamiętałam się i odkleiłam się od tego kogoś. Odsunęłam się zawstydzona pod ścianę. Właśnie uświadomiłam sobie, że zbłaźniłam się przed całym Panem. Już nikt nie będzie chciał mi pomagać na arenie. Pewnie jestem już z góry przesądzona, mówią: "Zginie jako pierwsza". Moim ciałem wstrząsnął kolejny atak płaczu, ale stłumiłam go głęboko w sobie. Popatrzyłam na towarzyszącą mi osobę w windzie.
Okazał się nią Quinn. Policzki stały się gorące, musiałam wyglądać jak burak. Po prostu świetnie.
-Przepraszam - wybąkałam i wcisnęłam guzik z dwunastką, aby choć na chwilę zakryć twarz włosami.
Musiałam wyglądać okropnie. Makijaż rozmazany, fryzura zmierzwiona i czerwona twarz.
-Cinnybel, nic się nie stało. Czy u ciebie wszystko ok? - popatrzył na mnie, tymi swoimi bursztynowymi oczami.
Westchnęłam.
-Oczywiście, że wszystko ok. Zapomnij, że coś w ogóle widziałeś - mruknęłam, patrząc w podłogę.
Usłyszałam zbawienny dźwięk otwierania drzwi windy. Słyszałam jak Quinn wychodzi, ale widziałam jak na chwilę się zatrzymał i powiedział:
-Zostawiłaś połowę makijażu na mojej koszuli. Radziłbym ci szybko udać się do apartamentu. Dobranoc.
Po chwili już byłam w swoim pokoju. W apartamencie była tylko służba, Venus i Will. Reszta była jeszcze na dole. Słyszałam dźwięki z salonu, więc pewnie oglądają wywiady. Venus dobijała się przez chwilę do moich drzwi, ale musiałam pobyć w samotności. Pod prysznicem pozwoliłam łzom po raz kolejny popłynąć. Następnie ubrałam się w piżamę i zamówiłam sobie coś do jedzenia, bo nie miałam zamiaru wychodzić z pokoju. Zjadłam to co mi przyniesiono i położyłam się w łóżku.
Usłyszałam, że Haymitch i reszta wrócili, ponieważ w salonie zrobiło się głośno. Przez chwilę mentor chciał ze mną porozmawiać, bo wołał mnie przez drzwi, ale chyba dał sobie spokój. Spojrzałam na zegarek 23:30. Zrobiło się cicho. Wszyscy położyli się już spać.
Byłam zmęczona tym wywiadem. Stwierdziłam, że ostatnio stałam się straszną ryksą. Ale jak tu nie płakać, gdy wszystko, co miałaś zostało ci odebrane?
To tak jak wyjechać na długi czas, a następnie wrócić i zrozumieć, że wszystko, co znało się i wiązało z tym miejscem uciekło, rozproszyło się jak dmuchawiec.
Westchnęłam i spróbowałam zasnąć.
Po dwudziestu minutach bezsennego leżenia już nie wytrzymywałam ze swoimi myślami. Cinna mi kiedyś mówił, że na dachu tego budynku jest ogród z dzwoneczkami. Słyszałam, że to niezłe miejsce na spiskowanie.
Postanowiłam tam iść sobie posiedzieć. Może te odgłosy zagłuszą moje myśli. Wstałam, ubrałam sweter na piżamę i wyszłam.
Na korytarzu panowała cisza. Szybko przemknęłam do windy i wjechałam na dach. Gdy zaczęłam się rozglądać to po prostu oniemiałam.
Ogród był pełen różnorodnych kwiatów. Najwięcej było róż w różnych odcieniach. Gdzie nie gdzie stały marmurowe ławki. Znajdowały się tutaj również drzewa, na których ktoś pozawieszał złote dzwoneczki, które przy każdym podmuchu wiatru dzwoniły delikatnym, słodkim dźwiękiem. Do tego na drzewach powiewały różnokolorowe wstążki. Ktoś zawiesił małe lampki, które rozświetlały miejsca przy ławkach. Tutaj było dość głośno, więc jeżeli były kamery i podsłuch to raczej nie można było nikogo oskarżyć o zdradę kraju. Cały ten ogród został otoczony przeszkloną balustradą. Usłyszałam gdzieś, że tutaj nie da się spaść i zabić, ponieważ to miejsce otacza pole siłowe.
Wyjrzałam zza barierki w dół. Mam lęk wysokości, ale dla takiego widoku mogłam spojrzeć. Miasto otaczała złota poświata. Wysokie wieżowce zrobione ze szkła mieniły się w tym świetle. O tej porze na ulicach było dość dużo ludzi, którzy w swoich kolorowych strojach przechodzili przez ulicę, krzycząc. Do tego jadące samochody robiły jeszcze więcej hałasu, ale na szczęście tutaj ten dźwięk był zagłuszany przez dzwoneczki.
Spróbowałam się rozluźnić i nie myśleć o wywiadzie. Usiadłam na ławce. Na przeciwko mnie rosły sobie spokojnie białe róże. Zmarszczyłam nos. Nie lubiłam białych róż. Choć są piękne, to źle mi się kojarzyły. A nawet bardzo źle.
Aby się ogarnąć i skupić się na czymś innym, zaczęłam śpiewać:


"Teraz widzę ogień we wnętrzu góry
Widzę ogień, który pożera drzewa
Widzę ogień, który drąży dusze
Widzę ogień, krew niesioną wiatrem
I mam nadzieję, że mnie nie zapomnisz."*


Powtarzałam kilka razy ten fragment tak mi się spodobał ten tekst.
Tak się w tym zatraciłam, że zdałam sobie sprawę z czyjeś obecności dopiero wtedy, kiedy ktoś zaczął klaskać.
Przerażona odwróciłam głowę gwałtownie w stronę dźwięku.
Nie spodziewałam się go tu spotkać.





*Tłumaczenie refrenu piosenki Eda Sheerana - I see fire.

Podoba mi się ten rozdział xD Wydaję mi się, że jeden z lepszych... Przyznam się wam, że jak pisałam fragment, kiedy Cinny wspominała o swojej rodzinie, prawie płakałam. :/ Moja biedna Cinnybel ;c Ale to było konieczne, od razu mówię! :D

Rozdział dedykuję wszystkim czytelnikom ;3

Co wam się najbardziej podobało w tym rozdziale?

Mam nadzieję, że wakacje wam sprzyjają i odpoczywacie ;) 

Pozdrawiam serdecznie i zapraszam gorąco do komentowania! ;3