Rozdział 14

Kiedyś, gdy miałam 10 lat zdarzyło się to samo. Normalnie brałam leki co tydzień jedna dawka, bo wtedy jeszcze choroba tak się nie rozwinęła. Siedziałam z rodzicami w salonie. Każdy robił co chciał, siedzieliśmy w pewnych odległościach od siebie. Bardzo mi się nie podobało to, że mama siedziała w fotelu i czytała magazyn, a tata w drugim końcu pokoju opróżniał barek. Wtedy chciałam, aby usiedli obok mnie na kanapie i zaproponowali, że obejrzymy razem film, który właśnie oglądałam samotnie. Strasznie stresowała mnie ta sytuacja, czekałam tylko na powrót Cinny, który wracał już ze szkoły. Pragnęłam jedynie w tej napiętej ciszy, aby przytulić się do brata. Jak szalona obgryzałam paznokcie, zmęczona domową codziennością. Gdy usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi, stałam szybko i zakręciło mi się w głowie. Czerń zagościła przed moimi oczami, a ja zemdlałam. Wiedziałam, że coś jest nie tak i to musiało mieć związek z chorobą. Gdy się ocknęłam ujrzałam pochyloną nade mną całą moją rodzinę. Leżałam w szpitalu, a lekarze nie mieli zbyt dobrych wieści. Moje schorzenie postanowiło pogorszyć pracę moich nerek i większa ilość szkodliwych substancji przedostawała się do krwiobiegu niż zostawała wydalana z moczem. Od tamtej pory musiałam aplikować sobie leki dwa razy w tygodniu. A teraz na arenie może stać się to samo.
Gdy w końcu odzyskałam przytomność i otworzyłam oczy, zobaczyłam nocne bezchmurne niebo. Poruszyłam się i spróbowałam usiąść. Z pomocą przyszła mi Venus, która pomogła mi z wygodnym usadowieniem się na trawie. Podziękowałam jej słabym skinieniem głowy. Zauważyłam wpatrującego się we mnie Quinna, który siedział niedaleko mnie opierając się o drzewo. Blux i Shadow przygotowywali dla nas coś do zjedzenia, ale gdy zobaczyli, że się ocknęłam podbiegli zobaczyć jak się czuję. Zasypywali mnie pytaniami, ale ucięłam je szybko mówiąc:
-To przez moją chorobę. Daje o sobie znać. Najwyżej za trzy dni będę potrzebowała leków.
-Jaką chorobę? - zdziwił się Blux, patrząc na mnie z zmarszczonym czołem.
Spojrzałam na Venus.
-Nie powiedziałaś im? - zapytałam.
Pokręciła głową.
-Stwierdziłam, że to twoja sprawa i ty powinnaś im powiedzieć.
Opowiedziałam całą historie swojej choroby. Na ich twarzach pojawiały się różne emocje, od zmartwienia po strach i współczucie. Rozwiałam ich obawy, wyjaśniając, że nie są w stanie się zarazić, bo to nie jest choroba zakaźna, tylko powikłania po infekcji. Dopiero Quinn zaskoczył mnie swoim pytaniem.
-A co dzieje się, jeżeli ktoś zupełnie zdrowy wstrzyknie sobie to twoje lekarstwo?
Zmarszczyłam brwi.
-Nigdy przedtem to się nie zdarzyło.
-Ale co się stanie? - dążył dalej Elvey.
-Wydaję mi się, że człowiek przynajmniej przez dwanaście godzin jest sparaliżowany i nie wykazuje żadnych oznak życia.
-To już wiemy, że mamy się trzymać od tych leków z daleka - wyszczerzył zęby w uśmiechu.
Przytaknęłam.
-Chyba przeoczyłam bilans dzisiejszych strat w trybutach - zauważyłam, przecierając oczy wierzchem dłoni.
-Dzisiaj odeszło ośmiu - powiedziała cicho Venus.
-Ośmiu? - powtórzyłam z niedowierzaniem.
-Jayden, chłopak z Piątki, dziewczyna z Siódemki, para z Ósemki, dwóch z sojuszu Flassa: Mich i Serena oraz... emm... Mirash - Quinn zakłopotany przy ostatnim imieniu podrapał się po głowie.
Zapadła cisza. Każdy miał w głowie obraz naszej zmarłej sojuszniczki. Ogarnęła mnie czysta wściekłość na władze Panem. Ale wtedy do mojej podświadomości wkradła się myśl, że my - mieszkańcy stolicy, robiliśmy coś takiego innym przez kilkadziesiąt lat.
Potrząsnęłam głową i rozejrzałam się z ciekawością. Znajdowaliśmy się na maleńkiej polance. Za mną znajdowało się ciemne wejście do jaskini. Venus spostrzegła, że wpatruję się jak zaczarowana za siebie. Uśmiechnęła się i pomogła mi się podnieść. Lekko chwiejnym krokiem ruszyłam z nią u boku do naszego tymczasowego schronienia.
W środku było ciemno. Musiałam dość długą chwilę czekać aż mój wzrok przystosuje się do mroku. Po chwili już mogłam podziwiać kamienne ściany i dziwne malunki na nich. Zaintrygowana podeszłam bliżej. Niezbyt wiele widziałam, bo światło księżyca tak daleko nie sięgało. Przysięgłam sobie, że wszystko obejrzę rano.
Moją uwagę przyciągnął szum. Obróciłam głowę, aby lepiej słyszeć.
-Czy to...? - nie dokończyłam, bo podekscytowanie odebrało mi głos.
-Tak. Mieliśmy szczęście. W głębi płynie strumyk z krystalicznie czystą wodą - poklepała mnie po ramieniu i pociągnęła w tamtą stronę.
Po chwili już mogłam cieszyć się wodą, pijąc prosto z rzeczki. dopiero wtedy zdałam sobie sprawę z tego jak chciało mi się pić.
Uśmiechnęłam się lekko do Venus siedzącej obok mnie. Między nami panowała krępująca cisza, zapewne spowodowana wybuchem Lewellyn. Ale ja naprawdę nie chowałam do niej urazy za to co powiedziała, choć nie przeczyłam, że nie zabolało mnie to.
-Czy coś jest między tobą, a Quinnem? - zapytała nieśmiało.
Poczułam na policzkach gorąco. Dziękowałam w myślach, że tutaj jest tak ciemno.
-Nie - odparłam. - To mój, można tak powiedzieć, przyjaciel.
Widziałam jak brwi Venus powędrowały w górę.
-No nie wiem. Patrzycie na siebie trochę inaczej niż zwykli przyjaciele.
Przewróciłam oczami.
-Naprawdę jesteśmy tylko przyjaciółmi - zaprotestowałam.
-Ale nie zaprzeczysz, że chciałabyś, abyście byli kimś więcej? - drążyła dalej temat.
Nie odpowiedziałam. Lewellyn zareagowała na to cichym chichotem.
-Wiedziałam - zaklaskała w dłonie jak mała dziewczynka.
-Venus, proszę cię. To jest arena. Tu nie ma miejsca na miłość - pokręciłam głową.
-Nie? Przypomnij sobie choćby 74 igrzyska. Katniss i Peeta. Mówi ci to coś?
-Mówi, ale oni mieli możliwość wygrania razem. A w tym wypadku może wygrać tylko jedno. Jak na arenie mam sobie pozwolić na totalne zakochanie się w nim, jeżeli żadne z nas nie wróci albo co gorsza tylko jedno? - ocieram łzę, która spłynęła mi po policzku.
-Tutaj możemy zakończyć swój żywot. A chyba każdy człowiek chce przeżyć ostatnie chwilę jak najlepiej. Dlaczego nie wykorzystasz tej okazji? Miłość to najpiękniejsze co może ci się przytrafić.
Machnęłam ręką. Nie chciałam  tym teraz myśleć.
-Ty zostawiłaś kogoś w Kapitolu, prawda?
Odwróciła wzrok i dopiero po kilku chwilach kiwnęła głową.
-Musiałam zostawić tam mojego chłopaka, Trayana - wyznała.
-Przykro mi - położyłam jej rękę na ramieniu, wierząc, że ty dodam jej otuchy i wsparcia.
Po dłuższej chwili milczenia Venus powiedziała:
-Wiesz... Mam nadzieję, że wygrasz. Nadajesz się do tego najlepiej z nas...
-Ale... - chciałam jej przerwać, lecz położyła mi rękę na ustach.
-Daj mi skończyć. Jesteś urodzoną zwyciężczynią, radzisz sobie najdzielniej. Gdybym zginęła, a ty wygrałabyś i spotkała Trayana, powiedz mu, że bardzo go kocham i nigdy nie przestanę - po jej policzkach płynęły łzy. - Od kiedy Paylor wylosowała mnie na Dożynkach uświadomiłam sobie, że nigdy nie wyjdę za Trayana. Przenigdy nie spełni się to marzenie. Gdy żegnałam się z nim, zabijała mnie myśl, że to był ostatni raz jak go całowałam, dotykałam, a może nawet widziałam. To była moja pierwsza i jednocześnie największa miłość mojego życia. Dlatego tak cię wypytywałam o Quinna, bo każdy ma prawo choć raz w życiu poczuć to co ja czuję do Traya.
Objęłam ją mocno i przycisnęłam do siebie. Płakałam razem z nią nad naszym marnym losem.
Cały czas do ucha szeptałam jej, że ona również może wygrać. Każdy z nas ma szansę wygrać. Nagle odsunęła się ode mnie i popatrzyła mi głęboko w oczy.
-Obiecaj mi, że nigdy o mnie nie zapomnisz. Gdyby coś mi się stało i umierałabym, chcę mieć tą świadomość, że chociaż ktoś będzie o mnie pamiętał.
Potarłam ręką skroń. Mirash też mówiła, że ma nadzieję, że wygram. Również ona kazała mi coś obiecać.
-Obiecuję.
Venus odetchnęła i pomogła mi wstać. Wyszłyśmy z jaskini i akurat zastałyśmy jak Blux rozdzielał porcje jedzenia, które przygotował z Shadow. Zaskoczona wpatrywałam się w sałatkę. Zapewne Mey znalazła te wszystkie jadalne rośliny. Byłam ciekawa jak to smakuje, a poza tym targał mną głód. Gdy dostałam w swoje ręce trochę sałatki i kromkę chleba pochłonęłam to w całości. Do tego pociągnęłam spory łyk z bukłaka. Chciałam więcej tej zieleniny, ale po rozdzieleniu już nic nie zostało. Niestety musiałam przyglądać się moim przyjaciołom jak delektują się jedzeniem i rozmawiają. Ja zdecydowanie za szybko pochłonęłam swoją porcję. Aby czymś się zająć i nie myśleć o wystającej z plecaka paczce suszonych owoców, piłam wodę, której teraz mieliśmy pod dostatkiem.
-Dzisiaj ja mogę pierwsza objąć wartę - powiedziała między gryzami Shadow.
Blux spojrzał na nią jak na wariatkę.
-Nie ma mowy.
-Ale ja czuję się już dobrze!
Przyjrzałam się twarzy Shadow. Po tej maści, którą Venus wsmarowuje w jej skórę każdego wieczoru, oparzenia powoli goją się i zmieniają się w strupy. Twarz Mey wyglądała o wiele lepiej  niż na początku.
-Shadow, proszę nie dyskutuj. A co jeżeli zaśniesz, a coś nas zaatakuje? - protestował Blux.
-To dasz jej krótszą wartę - odparł, siedzący obok mnie Quinn.
Mey podziękowała mu skinieniem głowy.
Blux poddał się z westchnieniem. Zapadła cisza, przerywana jedynie cichymi odgłosami jedzenia.
Wpatrywałam się jak zaczarowana w powoli znikającą kanapkę w ustach Quinna. Gdy zauważył, że wpatruję się w niego jak wygłodniały wilk, wybuchł śmiechem.
-Co się śmiejesz? - burknęłam.
-Po prostu tak zabawnie wyglądasz tuż przed chwilą, kiedy chcesz komuś wyrwać kanapkę z ust.
Spojrzałam na niego wilkiem.
-Nie miałam zamiaru wyrwać ci twojej kolacji - oznajmiam mu.
Unosi wysoko brwi.
-Oczywiście, że nie. Ty byś ją nawet wyjęła z moich ust.
Klepnęłam go w ramię żartobliwie. Poczułam na sobie wzrok Venus, która posyłała mi dziwne spojrzenia. Przewróciłam oczami. Doskonale wiedziałam, że chodziło jej o naszą rozmowę.
-Proszę - Quinn oddał mi końcówkę swojej kromki chleba.
Spojrzałam na niego zaskoczona.
-Chyba nie mówisz poważnie? Jestem głodna, ale ty również potrzebujesz siły na następny dzień - odparłam.
Posłał mi czarujący uśmiech i wcisnął chleb w rękę.
-Jedz, zanim się rozmyślę.
Podziękowałam mu i od razu wepchnęłam sobie jedzenie do ust. Popiłam to dużą ilością wody. Gdy uspokoiłam już potwora w moim żołądku, przysłuchiwałam się rozmowie na temat wart. Kolejność była następująca: Shadow, ja, Quinn, Venus, Blux. Poszłam się położyć do jaskini. Chciałam choć trochę pospać przed moją wartą. Było mi strasznie niewygodnie, ale jakoś zasnęłam. Nie usłyszałam nawet jak inni położyli się obok mnie. Po półtorej godzinie, kiedy obudziła mnie Shadow byłam bardziej wykończona niż przed tym jak się położyłam. Zauważyłam, że po jednej mojej stronie spała Venus, a po drugiej Blux. Shadow ułożyła się obok Quinna. Mey musiała być bardzo zmęczona, bo już po chwili słyszałam jej miarowy oddech. Z trudem dźwignęłam się na nogi. Przechodząc obok Quinna, przyjrzałam się mu. Jego twarz otulał blask księżyca, który wpadał przez wejście do jaskini. Miał lekko uchylone usta, a na czole i powiekach błąkały się kosmyki włosów. Delikatnym ruchem odgarnęłam mu je z twarzy. Poruszył się, ale nie obudził. Z uśmiechem, już obudzona, ale zmęczona przysiadłam przed wejściem do jaskini. Po pół godzinie postanowiłam wejść na drzewo. Było ciężko, bo temperatura wynosiła około dwadzieścia pięć stopni. Ubranie lepiło mi się do ciała. Co chwila musiałam odgarniać zlepione potem włosy.
Uważnie lustrowałam okolicę. Nic się nie działo. Po około dwóch godzinach zeszłam z drzewa i skierowałam się do jaskini, pozostając skupiona i czujna. Gdy weszłam do środka, odczułam bardzo dotkliwie obniżenie temperatury. W środku było zimno, a nawet bardzo zimno. Mój wzrok powędrował do czarnowłosego, który rzucał się i mamrotał coś przez sen. Podeszłam bliżej. Te mamrotanie zmieniło się w imię. A dokładniej w imię jego siostry. Valerie.
Przyklękłam obok niego i zaczęłam potrząsać jego ramieniem.
-Quinn. Quinn, obudź się - szeptałam.
Dopiero po chwili otworzył oczy. Z zaskoczeniem stwierdziłam, że jego oczy są pełne łez. Usiadł gwałtowanie, przecierając oczy rękawem.
-Co jest? - wyszeptał zawstydzony.
-Twoja warta.
Pokiwał głową i ruszył do wyjścia. Podążyłam za nim.
-Śniła ci się twoja siostra, prawda? - zapytałam dopiero na zewnątrz.
Odwrócił wzrok.
-Dlaczego tak myślisz? - nie chciał na mnie spojrzeć.
-Rzucałeś się i szeptałeś: "Valerie" - odparłam.
Posłał mi ostre spojrzenie.
-Nikomu o tym nie powiesz, prawda?
-Nikomu - przytaknęłam.
Usiadł na kamieniu przy wejściu. Usadowiłam się na trawie na przeciwko niego.
-Chcesz usłyszeć co mi się śniło? - zapytał, a ja kiwnęłam głową.
Po chwili ciszy zaczął opowiadać.
-Śnił mi się dzień, gdy ktoś spuścił spadochrony z bombami na dzieci, które stanowiły żywą zaporę przed pałacem prezydenckim. Wtedy byłem na tym placu z Valerie, bo mała chciała iść na spacer. Nagle zrobiło się tam tłoczno. Trzymałem siostrę za rękę, ale porwał ją tłum. W pewnej chwili usłyszałem jej krzyk. Popędziłem w tamtą stronę, co sił w nogach. Dobiegłem za późno. Inne dzieci myślały, że w tych spadochronach jest jedzenie, więc chwytały je podskakując. Ale ja biegłem w stronę zapory i patrzyłem w bursztynowe oczy mojej siostry. Za nią zaczęły wybuchać bomby. Wszędzie latały kości, krew. Nadbiegli lekarze z pierwszą pomocą. A wtedy więcej bomb wybuchło, a moja mała siostrzyczka zniknęła w smugach dymu i ognia. Nigdy nie zapomnę ostatniego spojrzenia jakie mi posłała. Było pełne ciepła, miłości. Wydaję mi się, że chciała mi przekazać, że mnie nie wini. Ale to była moja wina. W Kapitolu toczyła się wojna, ja nie chciałem wychodzić z domu, ale mama kazała mi wyjść z Valerie na spacer. Byłem wściekły. Mieliśmy tylko przejść się po naszej okolicy, ale ja szedłem na chybił trafił. Mała mówiła mi, że nie powinniśmy iść do centrum, ale ja przy okazji chciałem kupić sobie coś słodkiego. Nawet nie pamiętam jak znaleźliśmy się na placu. Wydaję mi się, że porwał nas tłum biegnący ze wszystkich stron - pokręcił głową. - Do dzisiaj wszyscy mnie obwiniają za śmierć Valerie. Co noc dręczy mnie ten dzień. To moja wina.
Ukrył twarz w dłoniach.
To musiało być dla niego naprawdę ciężki czas. Nie dość, że sam siebie obwinia za to, to jeszcze wszyscy wokół.
Usiadłam obok niego na kamieniu. Objęłam go ramieniem. Po prostu starałam się z nim być, nic nie mówiąc. Głaskałam go delikatnie po plecach. Kiedy w końcu odsunął ręce od twarzy i wytarł oczy rękawem, wreszcie na mnie spojrzał. Światło księżyca schowało się za jakąś chmurką i ledwie widziałam go w ciemnościach.
-Dziękuję, że tu jesteś - wyszeptał.
Pozwoliłam się objąć. Siedzieliśmy tak przytuleni. Moja głowa wydawała się idealnie pasować do jego ramienia. Po kilku minutach, powiedziałam sobie stop. Wstałam i posłałam mu lekki uśmiech.
-Panie Elvey, proszę mi wybaczyć, ale jestem po ciężkich dwóch godzinach, spędzonych na drzewie, gdzie wbijałam wzrok w roślinność i próbowałam dostrzec intruzów. Teraz chciałabym się położyć.
Odwzajemnił uśmiech i również wstał. Ja zaczęłam iść w stronę jaskini, a on drzewa. Nagle usłyszałam swoje imię.
Odwróciłam się w stronę Quinna. Podszedł do mnie i wcisnął mi swoją bluzę do ręki.
-Trzymaj. W środku jest zimno, a ja tutaj jej nie potrzebuję - powiedział.
-Dziękuję.
-Dobranoc - rzekł i pobiegł bezszelestnie w stronę drzewa.
-Dobranoc - wyszeptałam otulając się jego bluzą.
Położyłam się obok Shadow. Zapach Quinna, który był wyczuwalny na bluzie ukołysał mnie do snu.

 

 

 

 

 

 

Okay, wróciłam z wakacji. Z kiepskim rozdziałem niestety. :/ 

Ale jest dobra wiadomość. Nad morzem wymyśliłam jedną sytuację, która na pewno pojawi się po igrzyskach. ^^ Ehhh... ten jod. Co on z ludźmi robi. :D 

Cóż... najgorsze jest to, że limit mi się wyczerpał i musiałam pół godziny czekać aż mi się blogger załaduję. Więc dopiero w przyszłym tygodniu będę nadrabiać Wasze blogi. Już się nie mogę doczekać. :D Moja wygadana strona będzie mogła się wykazać. :P Bo oczywiście skomentuję każdy nieprzeczytany rozdział. :) Ale to chyba już wiecie. :3

Uwierzycie? ;o Został tylko ponad tydzień do rozpoczęcia roku szkolnego. Powiedzcie mi, kiedy to wszystko przeleciało? Matulu, ja nie chcę do szkoły. ;/ Ale to jest życie... trzeba iść na przód. :)

A teraz czekam na opinie, moi mili. Ten rozdział był pisany dzisiaj. Prawie całego go wytrzasnęłam w ciągu trzech godzin. Nieźle się namęczyłam pisząc bez jako takiego pomysłu na rozdział. xD Chciałam go dodać dzisiaj, bo jutro zaczynają się u mnie w mieście Dożynki Gminne i pewnie nie miałabym czasu aż do niedzieli, żeby go napisać.

Więc... Niech los zawsze Wam sprzyja!

Do następnego! ;3