Rozdział 15

Obudził mnie krzyk. Poderwałam się z ziemi i rozejrzałam. W jaskini byłam sama. Szybko założyłam bluzę Quinna i wybiegłam na zewnątrz. To co tam zobaczyłam prawie zbiło mnie z nóg.
Zauważyłam moich przyjaciół wpatrujących się w grupkę ludzi zmierzającą w ich kierunku. Patrzyli się na nich jak zaczarowani, z niedowierzaniem wypisanym na twarzy.
Przyjrzałam się osobom zmierzającym w naszą stronę wolnym, ostrożnym krokiem. Na czele szedł czarnowłosy umięśniony chłopak. Ze zdziwieniem stwierdziłam, że to Trayan, chłopak Venus. Za nim szła dość wysoka na oko dziewięcioletnia dziewczynka o bursztynowych oczach. Obok niej kroczył postawny, czerwonowłosy starszy mężczyzna. Trochę w tyle szła wysoka typowa mieszkanka stolicy z wysoką kolorową peruką. A tuż przy jej boku w moją stronę szedł, o matulu!, mój brat. Przetarłam oczy, a ona nadal podążał przez polanę. Po moim ciele rozeszła się fala euforii. To naprawdę on! Te same ciemne  włosy. Identyczne oczy i nawet miał złoty makijaż na powiekach.
Zaczęłam biec w jego stronę. Mijając Quinna, poczułam jak obejmuję mnie w pasie i ciągnie do tyłu.
-Quinn, zostaw mnie! - szarpałam się w jego uścisku. - Tam jest mój brat!
Chłopak nie ustępował. Trzymał mnie w żelaznym uścisku.
Cinna z resztą byli już blisko nas. Wyciągałam ręce do mojego brata.
Elvey siłą odwrócił mnie twarzą do siebie. Ujął mnie za podbródek i kazał spojrzeć sobie w oczy.
-Cinny. Pomyśl. Jak tutaj może być twój brat, jeżeli on nie żyje?
-Cinny! - zawołał Cinna.
Odwróciłam głowę w jego stronę. Tak bardzo tęskniłam za jego uśmiechem. Gdy w tamtej chwili zobaczyłam go na twarzy Cinny zaczęłam jeszcze bardziej się wyrywać. To musiał być mój brat, to był jego głos.
-Vaught, do cholery! - krzyknął Quinn.
Spojrzałam na niego zaskoczona. Quinn rzadko krzyczał.
-Jego tu nie ma. To sztuczka Kapitolu. Zobacz. Ta mała dziewczynka to moja siostra. Ale ja byłem na jej pogrzebie, ona nie może tutaj być. To jest niemożliwe - potrząsnął mną.
Kręciłam głową. Po moich policzkach zaczęły płynąć łzy. Emocje rozrywały mnie od środka.
-Ja chcę do Cinny - zajęczałam jak malutkie dziecko.
Quinn położył mi dłonie na policzkach.
-Wiem, Cinnybel. Ale teraz musimy walczyć o życie. To nie jest normalne, że nasi bliscy tutaj są - powiedział.
Po krótkiej chwili pokiwałam głową. Odwróciłam się. To co tam zobaczyłam zmroziło mi krew w żyłach. Venus, szybkim pędem kierowała się do Trayana.
Świat jakby zwolnił. Czułam się jak w jakimś kiepskim filmie, ale to mi bardzo pomogło. Wtedy zobaczyłam wiele szczegółów, które pominęłam zmroczona szczęściem, które wywołało pojawienie się brata. Dostrzegłam, że każda z osób, które zbliżały się do nas miała dziwny, nienaturalny chód. Ich postacie co chwila niedostrzegalnie mrugały. Trzeba było się porządnie skupić, aby to zobaczyć. To trochę przypominało mi hologramy.
Chwyciłam za siekierę i popędziłam przed siebie. Musiałam ochronić Venus.
Była już prawie przy Trayanie. Otworzyła ramiona. Widać było, że chciała go mocno przytulić. Przyśpieszyłam jeszcze bardziej.
Nagle na miejscu Trayana pojawiła się bestia. Nie była zbyt duża, sięgała mi najwyżej do pasa. Wyglądało to jak połączenie wilka z pumą albo czymś takim. Miało potężne cielsko, wielkie zęby i ciemny kolor sierści.
Gdy Venus to spostrzegła zatrzymała się raptownie. Z przerażeniem cofnęła się o kilka kroków. Zwierzę powolnym krokiem nadal zbliżało się do niej.
Rzuciłam siekierą. Chybiłam o kilka centymetrów. Moja broń wbiła się w czerwonowłosego mężczyznę. Za mną krzyk wydała Shadow. Nie odwracając się, klnąc siarczyście, wyszarpnęłam zza pasa nóż. Ten zwierz nie zwracał na mnie szczególnej uwagi, swoje żółte ślepia wlepiał w Lewellyn. Wyszczerzył na nią kły.
Ponad moim ramieniem wystrzelił bicz, który owinął się wokół szyi zmiecha. U mojego boku zjawił się Quinn, który mocnym szarpnięciem przywołał bestie bliżej nas. Nie zastanawiając się wbiłam swój nóż po samą rękojeść w ciało zwierzęcia. Gdy jego ciało opadło bez życia na ziemię, wyszarpnęłam nóż. W tej samej chwili poczułam uderzenie w plecy, które posłało mnie na trawę. Odwróciłam głowę, a nade mną stał Cinna.
Przerażona, nie dając się zwieść widokiem mojego brata poderwałam się na równe nogi. Wzrokiem wymierzyłam odległość między mną, a siekierą wystającą z ciała jakiegoś zmiecha. Szybko rzuciłam się w tamtą stronę. Cinna zniknął, a w jego miejsce pojawił się ten dziwny wilk. Moja dłoń było już kilka centymetrów na trzonku siekiery, gdy poczułam jak czyjeś wielkie zęby obejmują moją nogę. Przeszedł przez nią dreszcz, więc nie czekając ani chwili wyrwałam broń z martwego ciała i zamachnęłam się na atakujące mnie zwierzę. Włożyłam w to tyle siły, że prawie odrąbałam łeb zmiechowi.
Wzdrygnęłam się i szybkim kopnięciem strząsnęłam głowę ze swojej kończyny. Szybko się podniosłam i rozejrzałam.
Cztery wilki leżały martwe na ziemi. Quinn stał przed Bluxem i Shadow. Mey siedziała bez ruchu, wpatrując się w bezchmurne, błękitne niebo. Blux wyrywał się do kobiety, która ładnie się do niego uśmiechała. Nadal razem z małą dziewczynką u boku kroczyła w naszą stronę przesuwając się w ślimaczym tempie. Kobieta miała identyczne oczy jak Blux. Domyślałam się, że to musiała być jego matka. Naszego sojusznika trudno było utrzymać w miejscu, bo potężniejszy i silniejszy od nas z całych sił pragnął znaleźć się w ramionach Kapitolianki. Venus z Quinnem cały czas próbowali przemówić mu do rozsądku, ale on nie słuchał.
Przeklęłam. Podeszłam zmiechy od tyłu. One zaślepione i wpatrzone przed siebie na swoich bliskich, nie zareagowały na moją obecność za ich plecami.
Rzuciłam nożem w plecy wysokiej kobiety. Upadła na ziemie, a zamiast ciała człowieka, ujrzałam tam martwe cielsko jakiegoś wilka. Nie przejęłam się rozdzierającym krzykiem Bluxa, choć zabolał mnie bardzo. Musiałam uratować moich sojuszników.
Została tylko mała dziewczynka. Valerie Elvey. Jak ja miałam wbić siekierę w plecy dziewięciolatki?
Szłam za nią krok w krok. Jak zaczarowana wpatrywała się w swojego brata.
Przypatrzyłam się jej. Miała sięgające do łopatek kruczoczarne włosy oraz bursztynowe oczy. Na szczuplutką sylwetkę nałożono śliczną różową sukieneczkę. Była wysoką dziewczynką. Sięgała mi do piersi.
Przeniosłam wzrok na Quinna. Patrzył na nią oczami pełnymi bólu, trzymając bicz w pogotowiu. Odzyskałam swój nóż i pomachałam nim, aby zwrócić uwagę Quinna. Spojrzał na mnie, a ja niemo spytałam czy to ja mam zabić zmiecha, czy on się tym zajmie. Już chciał odpowiedzieć, gdy pytanie samo się rozwiązało. Dziewczynka odwróciła się do mnie z obnażonymi zębami i już na jej miejscu pojawił się zwierz. Wzdrygnęłam się i cofnęłam o krok. Wilk powalił mnie na ziemię. Wiłam się pod nim, chciałam go ugodzić bronią, ale miałam unieruchomione dłonie. Jęknęłam. Nie chciałam patrzeć w te oczy. W tak ludzkie oczy.
-Złaź ze mnie! - wrzasnęłam.
Widziałam te wielkie zębiska z tak bliskiej odległości, czułam się jakbym patrzyła śmierci w paszczę.
Nagle ciężar znikł. Szybko poderwałam się do pionu, gotowa bronić swojego życia. Zobaczyłam jak Quinn mocuje się ze zmiechem, który przed chwilą był jego siostrą. Usłyszałam świst, a odgłosy walki ustały. To Venus wypuściła z kuszy bełt, który uśmiercił bestie.
Oddychałam urywanie. Kręciło mi się w głowie. Ten wysiłek sprawił, że czułam się wyczerpana. Mój czas tykał, potrzebowałam lekarstwa bardziej niż mi się wydawało. Pojutrze to będzie ostateczny termin zażycia leków. Chwyciłam się za głowę.
Po chwili znowu znalazłam się na ziemi. "Dlaczego ja?" - jedyna myśl kołatała mi się po głowie. Otworzyłam oczy, dopiero gdy nie mogłam oddychać przygnieciona czyimś ciężarem.
Z bliska mogłam przyjrzeć się twarzy Bluxa, która w tamtej chwili była wykrzywiona wściekłością. Poczułam zimno metalu pod swoją brodą. W tamtej chwili mój sojusznik miał ochotę mnie zabić.
Przerażona zaczęłam go bić po torsie, ale zmęczona ustałam. Blux mocniej przycisnął mi nóż do gardła. Stara rana się otworzyła i zaczęłam krwawić. Łapczywie łapałam powietrze. Blux nie należał do najlżejszych ludzi. W jego oczach błyskało szaleństwo. Te same, które widziałam u Venus, kiedy nie wytrzymała.
-Zabiłaś ją, rozumiesz? Zabiłaś moją matkę. Nie dość, że musiałem ją zostawić w Kapitolu to jeszcze ściągnęli ją tutaj, a ty ją bez cienia zastanowienia zabiłaś. Teraz ja zabiję ciebie - krzyczał, dławiąc się łzami.
-Blux, uspokój się. Zostaw Cinny w spokoju. Ona nic nie zrobiła. Proszę, zejdź z niej - zobaczyłam Quinna ponad ramieniem mojego sojusznika.
Elvey szarpał za ramię Bluxa. Ten ani drgnął. Nadal dziko wpatrywał się w moje oczy. Venus i Shadow podeszły pomóc. Dopiero wspólnymi siłami udało się go ściągnąć ze mnie.
Przewróciłam się na brzuch i oddychałam głęboko, kaszląc.
Nie miałam pojęcia, że Blux tak zareaguje jak zabije zmiecha, który zapewne był zaprogramowany na zabicie go.
Powoli wstałam. Zataczając się podeszłam do drzewa i oparłam się o jego pień. Bolało mnie całe ciało, a najbardziej okolice nerek. W płucach mi świszczało, obraz przed oczami wirował. Zgięłam się wpół. Jęknęłam głośno, bo ból rozsadzał mi czaszkę.
"Daj mi jeszcze trochę czasu. Niedługo dostaniesz lekarstwa. Haymitch nie zawiedzie, ale po prostu musisz trochę poczekać" - w myślach mówiłam do swojej choroby.
Poczułam czyiś dotyk na ramieniu. Podniosłam głowę. Venus wpatrywała się we mnie zmartwiona.
-Wszystko w porządku?
Wyprostowałam się z trudem. Otarłam krew płynącą z rany na szyi. Uśmiechnęłam się wymuszenie.
-Tak.
-Na pewno? - dociekała przyjaciółka.
Pokiwałam głową i ruszyłam w stronę reszty. Shadow i Quinn stali nad Bluxem, który patrzył się na swoje dłonie. Kiedy podeszłam do nich, uniósł głowę. Gdy mnie ujrzał, zerwał się na równe nogi i podszedł.
-Cinnybel, ja... - chciał się tłumaczyć, ale mu przerwałam.
Ostatnio dość często moi sojusznicy sprawiali mi ból, ale nie mogłam chować urazy, bo tutaj na każdym kroku czyha śmierć. Nie wybaczyłabym sobie, gdybym odeszła z tego świata skłócona.
-Mam nadzieję, że już wiesz, że to wszystko - zatoczyłam ręką wokół, pokazując na zmiechy. - to tylko iluzja, sztuczka organizatorów. Twoja mama nie była prawdziwa. Pewnie teraz siedzi przed telewizorem w stolicy i jest zaskoczona, że jej postać została wykorzystana na igrzyskach. Ja naprawdę nie chciałam nikogo skrzywdzić, ale musiałam ochronić was przed tymi zwierzętami. Nie chowam do ciebie urazy za to co zrobiłeś.
Patrzył na mnie nieprzerwanie.
-Przepraszam - wyszeptał.
Pokiwałam głową i rzuciłam mu się w ramiona. Naprawdę nie chciałam się na niego gniewać. Bo gdybym zdecydowała się to zrobić nasz sojusz by się rozpadł. Bezpowrotnie.
Przytulił mnie do siebie. Był dla mnie przyjacielem, a ja ostatnimi czasy za dużo traciłam.
Odsunęłam się po chwili i uśmiechnęłam lekko.
Zatoczyłam się do tyłu i zachwiałam.
Quinn podtrzymał mnie za ramię.
Mgła zasnuła widok, a ja padłam w ramiona Elvey'a bez przytomności.

 

 

 

 

Trochę krótki niestety, ale jest. :)

I teraz muszę Wam coś ważnego powiedzieć, a odkryłam to dopiero niedawno.

Na komputerze mam Igrzyska Śmierci i z nudów sprawdziłam jakie było pierwsze spotkanie Katniss z Cinną. Okazało się, że Cinna ma w książce zielone oczy, a nie brązowe. Przepraszam bardzo za pomyłkę, ale nie chcę tego poprawiać. Jeżeli pozwolicie, to zostawię to tak jak jest. :)

Życzę miłego ostatniego tygodnia wakacji. 

Niech los Wam zawsze sprzyja! ;3

Zapraszam do komentowania. Pozdrawiam :D