Koniec I części: Rozdział 19

Na ramieniu Flassa jak wąż owinął się bicz Quinna, który szarpnięciem zrzucił ze mnie ciężar przeciwnika. Poderwałam się na równe nogi. Rzuciłam się na oszołomionego reprezentanta Jedynki z rykiem. Zaczęłam go okładać pięściami. W głowie za każde uderzenie dawałam powód. Za obrażanie mnie. Za kpienie ze mnie.
Nawet dobrze się bawiłam dopóki mi nie oddał. Dostałam tak mocno w twarz, że zachwiałam się, a z mojego nosa zaczęła płynąć krew. Otarłam ją rękawem i kopnęłam go w bok. Zawył i z wściekłością uderzył mnie włócznią. Ból przeszył moje ciało, a ja jęknęłam głośno doprowadzając do tego, że Flass zaśmiał się z satysfakcją. Prychnęłam i zamierzyłam się, gdy nagle ktoś złapał moją pięść. Obróciłam się zaskoczona i ujrzałam Willa, który patrzył na mnie z dumą. Objęta paniką poszukałam wzrokiem Quinna, z którym walczył Will. Leżał nieprzytomny na bruku, cały od pyłu, którym był pokryty plac. Z ulgą zobaczyłam, że oddycha.
Z furią przeniosłam wzrok na Willa i zamachnęłam się drugą ręką. Przyjął uderzenie ze spokojem, ale potem zamierzał mi oddać. Wzdrygnęłam się i uniosłam kolano, które z całą mocą wbiło się w jego krocze. Wrzasnął i zaczął się zwijać z bólu na ziemi.
Błyskawicznie ruszyłam na Flassa, który myślał, że już wygrał, ale się przeliczył. Z całym ciężarem swojego ciała wpadłam na niego. Razem polecieliśmy na ziemię. Uderzenie wyrwało mi oddech z płuc. Zamrugałam powiekami, aby odtrącić mroczki.
Shadow krzyknęła. Podniosłam się i rozejrzałam.
Na każdej platformie, dzięki której się tutaj znaleźliśmy stał mężczyzna w czarnym uniformie, który w rękach trzymał pistolet. Jeden z nich podszedł do mnie i wrzasnął:
-Spokój! Ręce do góry!
Oniemiała nie mogłam się ruszyć. Gdy dotknął mnie, poczułam dreszcz obrzydzenia. Pochyliłam się i wzięłam moją siekierę do rąk. Machnęłam nią w stronę mężczyzny. Chwycił mnie mocno za ramię, że aż z jękiem musiałam się powstrzymywać, aby nie wypuścić siekiery. Szarpałam się i wiłam.
-Puszczaj - wysyczałam.
Zaśmiał się chrapliwie i uniósł pistolet pokazując coś za mną. Zerknęłam przez ramie. Przy każdym z moich przyjaciół i wrogów stał facet z pistoletem, który dotykał ich głów. Z ulgą zauważyłam Quinna, który zaskoczony był już na nogach.
-Jeżeli będziesz się jeszcze tak wyrywać, możesz się pożegnać ze swoją przyjaciółeczką - wychrypiał i skinął głową.
Mężczyzna stojący za Venus pistoletem uderzył ją z tyłu w kolana, przez co osunęła się na ziemię i mocno poobijała sobie stawy. Za nią mundurowy chwycił ją za gardło i przyłożył pistolet do głowy. Przerażona i bezbronna mina Venus mówiła mi wszystko.
Przełknęłam głośno ślinę. Stałam nieruchomo.
-Czego chcesz? - powiedziałam.
-Tego dowiesz się w swoim czasie. A teraz proszę za mną - szturchnął mnie mocno lufą pistoletu.
Skrzywiłam się i podążyłam za nim. Rzuciłam pocieszające spojrzenie w stronę moich przyjaciół, którzy w porównaniu z ich wyglądem przed igrzyskami, teraz reprezentowali wraki siebie. Gdy turkusowe włosy Shadow, teraz opadające jej na ramiona w brudnych, tłustych strąkach, rzuciły mi się w oczy, zamarłam ujrzawszy długą pokrytą krwią ranę na jej ramieniu. Zarobiłam uderzenie w głowę za postój. Zmuszona dalej kroczyłam w stronę jednej z platform.
Nagle na arenie rozbrzmiał głos Petera Lovlisa, nowego komentatora igrzysk:
-Trybuci Siedemdziesiątych Szóstych Głodowych Igrzysk! Nakazujemy wam, abyście pozostali na swoich miejscach. Niedługo przybędzie do was oddział Strażników Pokoju. Nie ufajcie mężczyznom. Prosimy o pozostawienie trybutów w spokoju.
Przewróciłam oczami. Naprawdę nie skapnęłam się, że nie wolno ufać tym gościom. Zostałabym na swoim miejscu, gdyby nie to, że nie mogłam tego zrobić. Potknęłam się i wyłożyłabym się jak długa, gdyby nie Quinn idący na prawo ode mnie, nie złapał mojego ramienia. Posłałam mu wdzięczny uśmiech.
Mężczyzna idący za Quinnem zdzielił go z całej siły pistoletem w plecy. Mój przyjaciel stęknął i ledwo ustał na nogach.
-Żadnego dotyku i konwersacji - dla potwierdzenia swoich słów uniósł jeszcze raz broń, aby ponownie uderzyć Quinna.
Wściekła podniosłam siekierę, którą nadal trzymałam w ręku i nie myśląc zamachnęłam się. Prawie zwymiotowałam widząc efekty moich działań. Odcięłam facetowi dłoń. Krew lała się na wszystkie strony, a mężczyzna trzymając się za przedramię, darł się z przerażeniem patrząc na swoją rękę.
Dziesięciu facetów w czerni podeszło, powaliło mnie i zaczęło kopać. Wyrwali mi siekierę z dłoni i odrzucili za siebie. Ich buty z metalowymi czubkami, boleśnie wbijały mi się w ciało. Po policzkach płynęły łzy, a z gardła wyrywało się błaganie i przeprosiny. Słyszałam krzyki moich przyjaciół. Gdy w końcu zostawili mnie, zwinęłam się w kłębek. Szlochałam, ukrywając twarz w ramieniu. Brzuch, nogi i plecy bolały mnie cholernie. Z każdym oddechem poobijane żebra protestowały. Już czułam jak całe moje ciało pokrywa się siniakami i krwiakami.
-Wstawaj! - usłyszałam krzyk i ktoś na mnie splunął.
Podniosłam zapłakane oczy i wlepiłam wzrok w mężczyznę nade mną. Był to wysoki, chudy chłopak o długich przetłuszczonych włosach. Jego wielkie oczy w odcieniu zgniłej zieleni wpatrywały się we mnie z okrucieństwem.
-Wstawaj! - ponowił krzyk i kopnął mnie w plecy.
Wrzasnęłam, a po mojej twarzy potoczyło się więcej łez.
-Jeżeli nie wstaniesz, któryś z twoich przyjaciół wyda ostatnie tchnienie. Tym razem chyba wybiorę tego chłopaka - wskazał na Quinna. - Widzę po twoich oczach, że coś do niego czujesz, a miłość w tych czasach jest najgorszą bronią, więc jeśli chcesz go jeszcze ujrzeć żywego, podnieś ten tyłek.
Wzdrygnęłam się i usiadłam. Potem z wysiłkiem podniosłam się do pozycji klęczącej. Nagle znowu poczułam uderzenie. Tym razem oberwałam w twarz. Poleciałam bezwładnie na bruk, a z mojego nosa zaczęła się sączyć krew. Z piersi wydarł mi się bezgłośny szloch.
Spojrzałam na czyste błękitne niebo i zapytałam bezgłośnie: "Dlaczego ja?".
-Szybciej. Nie mamy całego dnia - warknął szatyn stojący nade mną.
Powtórzyłam cały proces wstawania trochę szybciej. Bolało jak cholera, ale ja skwitowałam to tylko skrzywieniem ust. Choć ból był bardzo silny, przyzwyczaiłam się do jego ostrego pulsowania w moim ciele. Gdy już stałam na nogach, zabrakło mi tchu. Czułam jakby w całe ciało wbijano mi sztylety po samą rękojeść. Mężczyzna, któremu odcięłam dłoń, gdzieś się ulotnił.
Posłałam blady uśmiech Bluxowi, Shadow, Venus i Quinnowi, którzy patrzyli na mnie z troską, ale i jakimś rodzajem podziwu.
-Podejdź do włazu, gdzie jest drabina na dół. Ruchy - szturchnął mnie palcem, a ja ledwo utrzymywałam równowagę.
Podeszłam we wskazane miejsce i spojrzałam w dół. Widziałam drabinę oświetloną strumieniem światła wypływającego z latarek wielu osób. Przełknęłam ślinę i z stęknięciem przełożyłam nogę. Schodziłam po drabinie powoli na dół.
Krzyknęłam głośno, gdy ktoś chwycił mnie w pasie. Jakaś wielka ręka zasłoniła mi usta i stłumiła krzyk. Poczułam gorący oddech na policzku.
-Nie krzycz, proszę. Oni znowu cię pobiją. Bądź spokojna, jeżeli chcesz dożyć podróży do Bazy - wyszeptał mi do ucha zadziwiająco ciepły i spokojny głos.
Odwróciłam się do niego i zobaczyłam na oko dwudziestoletniego chłopaka z burzą czarnych włosów. Jego szare oczy przekazywały mi tak wiele uczuć, że nie mogłam żadnego odgadnąć.
Na dół zaczęli się schodzić wszyscy trybuci pozostający przy życiu i mężczyźni w czarnych ubraniach. Po chwili w pokoju zrobiło się tłoczno, więc większość mężczyzn wychodziła z pomieszczenia. Chciałam podejść do mojego sojuszu, ale brunet zatrzymał mnie kładąc mi na ramieniu dłoń. Starałam się nie krzyknąć, ponieważ miałam tam siniaka, który po nacisku przez nieznajomego mocno zabolał.
Obserwowałam jak Flassa i jego grupkę ustawiali razem z moimi przyjaciółmi, którzy wyglądali na naprawdę przerażonych. Ja sama byłam totalnie wystraszona, ponieważ wiedziałam, że to na pewno nie byli przyjaciele prezydent Paylor.
Mój poprzedni oprawca, wysoki szatyn podszedł do mnie i przyłożył mi do pistolet do skroni. Kazał ruszać do drzwi. Szłam spokojnie, kątem oka widząc jak reszta trybutów idzie zwarta w ciasną gromadkę, którą otaczają uzbrojeni mężczyźni.
-Gabrielu, wydaje mi się, że to nie jest konieczne - szarooki chłopak, który pomógł mi zejść z drabiny, wskazał na pistolet.
Gabriel dziwnie na niego spojrzał. W jego spojrzeniu kryła się nieufność i niesmak.
-To jest konieczne, Hunter. Ona jest nieprzewidywalna, przecież wiesz. A poza tym, nie kwestionuj rozkazów szefa - warknął.
Hunter popatrzył na mnie przepraszająco i wzruszył ramionami, mówiąc mi na migi, że próbował.
Zdziwiona zastanawiałam się, dlaczego on mi pomaga i sygnalizuje, że jest po mojej stronie.
Poza tym dowiedziałam się istotnej rzeczy. Gabriel nie jest szefem.To chyba lepiej dla mnie.
Szliśmy korytarzami, którymi szłam zaledwie tydzień temu. Natknęliśmy się na wiele martwych ludzi. Ciała leżały ułożone pod ścianami. Gdy przebiegałam po nich wzrokiem po moim ciele przechodziły drgawki, a w gardle zbierał się odruch wymiotny. Było mi żal tych ludzi, przecież oni tutaj tylko pracowali.
Gdy potykałam się Hunter mnie podtrzymywał, choć przyznał, że wcale nie pomagało mi to, że do mojej skroni przyciskano lufę pistoletu.
W końcu weszliśmy do wielkiej hali, skąd wylatują poduszkowce.
Na środku stał wielki czarny poduszkowiec oznaczony symbolem namalowanym białą farbą. Przedstawiona była biała róża. Wzdrygnęłam się i uświadomiłam sobie, kim są ci ludzie, którzy nas porwali.
Zwolennicy rządów nieżyjącego prezydenta Snowa.
Przez ostatnie tygodnie niewiele słyszałam o ruchu oporu ze strony przyjaciół Snowa, którzy wprost ubóstwiali sposób rządzenia już  martwego prezydenta.
Zaczęliśmy wchodzić do poduszkowca. Zostałam przykuta kajdankami do siedzenia. Po lewej miałam Huntera, a po prawej jakiegoś barczystego chłopaka.
-Witaj w piekle. Tutaj chwile szczęśliwe nigdy się nie zdarzają. A przynajmniej nie w obecności Gabriela - szepnął Hunter.
-Panem to piekło, nic się nie zmieniło. To miejsce, gdzie wyzwaniem jest przeżyć i zachować człowieczeństwo - odparłam.
Spojrzał na mnie jak na wariatkę, a ja zaśmiałam się głośno.
Wszyscy zwrócili spojrzenia w moją stronę, a ja nic nie robiąc sobie nawet z uderzeń Gabriela, śmiałam się dalej.

~***~

Mentor Dwunastki przerażony patrzył na rozwój wydarzeń na ekranie.
Najpierw Vaught prawie umiera, potem reszta z jego trybutów szaleje przy Rogu, do tego Cinnybel po raz kolejny o mało nie ginie spod rąk Flassa, a następnie jacyś faceci wtargnęli na arenę.
Zrozumiał dopiero, gdy zobaczył napastników, którzy zniewolili trybutów.
Znał jednego z nich. Gabriel Lawrence. Jeden z trzech głównych strażników Snowa.
Haymitch zazgrzytał zębami, gdy na ekranie pojawił się napis: "Na arenę wtargnął wróg. Prosimy zachować spokój".
Wiedział, że ruch oporu wykonał pierwszy krok. Będą czekali na ich ruch, a z panią prezydent u boku niewiele mogą raczej zdziałać, nie narażając jej na niebezpieczeństwo.
Mężczyzna pokręcił głową, słyszą pełne zaskoczenia okrzyki innych mentorów i sponsorów. Co się dzieje? Kto to jest? Te pytania huczały mu w głowie, wielokrotnie powtarzane przez osoby w pomieszczeniu.
Haymitch Abernathy wiedział co się dzieje.
Wojna się jeszcze nie skończyła. Byli dopiero na półmetku.

 ~***~

Ciemnowłosy z satysfakcją wpatrywał się w ekran telewizora. Patrzenie na swoich ludzi na arenie sprawiało mu ogromną przyjemność. Nie przejął się, że Cinnybel Vaught została dotkliwie pobita przez jego żołnierzy, ponieważ zasłużyła na to całkowicie. Przecież odcięła dłoń jednemu z jego najlepszych ludzi!
Pochwalił w myślach Gabriela, jego prawą rękę, który poradził sobie świetnie. Było mu trochę smutno, że sam nie mógł się tym zająć, ale nie chciał ryzykować, że ktoś go rozpozna.
Westchnął i przeczesał ręką włosy. Uśmiech rozjaśnił jego twarz.
Wiedział, że jego genialny plan zadziała i już wkrótce będzie mógł cieszyć się zwycięstwem.

Koniec części pierwszej! ;o

O matko, nie mogę w to uwierzyć. Napisałam dziewiętnaście rozdziałów. Prawie ryczę. Ostatni wyszedł dłuższy niż myślałam, że będzie, ale to lepiej. I aha! Zaszły malutkie, minimalne zmiany w rozdziale 17. :)

Teraz należy zająć się podziękowaniami, ponieważ ja uwielbiam dziękować <3 A poza tym mam za co :D

Dziękuję:

Phoenix W., za to, że jest naprawdę cudowną koleżanką i czytelniczką, moje kochane bystre oko, które wypatrzy każdy błąd i pomoże w każdej sytuacji,

Faith, która teraz trochę jest nieobecna u mnie, ale co tam, to dzięki niej między innymi powstał ten blog, ponieważ ona namawiała mnie na założenie go,

Loks, która zawsze jest i nigdy mnie nie zostawia, nawet, gdy powstają takie nieporozumienia,

Camille, za świetne komentarze, przewidywanie moich myśli i podtrzymywanie mnie na duchu,

Emily Saws, za jej obecność i za to, że odpisując na jej komentarz wymyśliłam zakończenie pierwszej części mojego opowiadania,

Paulli K, która zawsze jest i swoimi komentarzami daje natchnienie na kolejny rozdział,

Levy, mojej kochanej Levy, której komentarze rozbawiły i pomogły przetrwać dzień,

Lisicy, za to, że jest i daje mi niezłego kopa do pisania.

Jestem bardzo wdzięczna wszystkim czytelnikom, m.in. ~Ringeril, Haydee, Wilczyca1315 i innym! ;3

   Jeżeli kogoś pominęłam przepraszam ;)

Mam nadzieję, że zostaniecie ze mną do samego końca!

Niech los Wam zawsze sprzyja! ;3

Pozdrawiam! ;)