Część druga: Rozdział 11

Zacisnęłam mocno usta, aby nie wybuchnąć płaczem. Przejechałam spojrzeniem po jego wyprostowanej sylwetce. Ciemne włosy jak zawsze starannie ułożone, czarny mundur idealnie wyprasowany. Przeżyłam z tym człowiekiem tyle chwil, a on okazał się być największą szują w Panem.
-Co ty tutaj do cholery robisz? - wrzasnęłam tak głośno, że na placu zaległa cisza.
Mężczyzna wybuchł głośny śmiechem.
-Stoję. Tak długo się nie widzieliśmy, a ty nadal nic nie wiesz o życiu. Już dawno powinienem mieć władze. Należy mi się to - odpowiedział.
-Cały czas powtarzasz "należy mi się, należy". Ale już nie widzisz tego jak dążysz do swojej pozycji. Jesteś okropnym tyranem, nie mogę uwierzyć, że zrobiłeś te wszystkie straszne rzeczy - pokręciłam głową.
-Moja droga, gdyby pani prezydent sama pofatygowała się ze mną porozmawiać, wszystko było by dobrze - przeczesał ręką włosy.
-Dobrze? - krzyknęłam. - Skrzywdziłeś moich przyjaciół, okaleczyłeś Quinna, zabiłeś tak wielu ludzi. Jeszcze ci mało? Wypuść ich!
-Za chwilę, muszę nawiązać połączenie z Paylor. Gabriel, zajmij się tym - kiwnął na niego palcem.
Z niedowierzaniem patrzyłam jak nieustraszony Lawrence potulnie wykonuje rozkazy.
-Wypuść tych ludzi - zażądałam.
-Uspokój się, dziewczyno! - warknął.
Ruszyłam na niego. Wskoczyłam i powaliłam na ziemię. Musiałam się bardziej postarać, ponieważ przeciwnik był większy i cięższy, więc zmuszona byłam rozegrać to z głową. Usiadłam na nim okrakiem, brudząc mu mundur. Wyciągnęłam nóż z pochwy przy pasku i przyłożyłam mu do gardła. Nie miałam żadnych oporów. Przez cały czas myślałam, że on nie żyje. Miałam prawo do złości.
Widziałam jak jego żołnierze ruszyli w moją stronę. Rozległy się strzały z dachów. Najwyraźniej Levy zdołała dotrzeć na swoją pozycje. Przyjaciele Gabriela padali jak muchy. Ja patrzyłam tylko w oczy mojego prześladowcy. Myślałam, że największym złem, które mnie spotkało był Gabriel, ale pomyliłam się okropnie.
-Jak mogłeś? - po moich policzkach spływały łzy.
Kątem oka widziałam jak na wielkich ekranach, przymocowanych do ścian Pałacu Sprawiedliwości wyświetlany jest obraz sceny, na której się znajdowałam. Na innym zaś było widać spokojną twarz pani prezydent. Nie obchodziło mnie to w ogóle.
-Dałeś rozkaz Gabrielowi by mnie torturował, traktował jak najgorszego człowieka na ziemi. Pozwoliłeś by moje imię zostało na zawsze uwiecznione na plecach ukochanej mi osoby. To przez ciebie Shadow nie żyje. To wszystko twoja wina - wydzierałam się na cały głos.
Odezwała się we mnie maniakalna natura. Za długo dusiłam to w sobie. Sprawca musiał zapłacić, niezależnie od tego kim był.
-Myślałam, że nie żyjesz - mój głos niósł się po placu, na którym zaprzestano strzałów. - Wcisnąłeś wszystkim kit, że umarłeś. Pozwoliłeś mi się opłakiwać. W ogóle cię nie obchodziłam! Co z ciebie za ojciec, do cholery?
Szlochałam, przyciskając mocniej nóż do jego skóry. Spod ostrza wypłynęła stróżka krwi. Widok jego brązowych oczu, tak podobnych do moich wywoływał we mnie ból.
-Zasłużyłaś. Nigdy cię nie kochałem, zawsze mówiłem Nare, że nie chcę drugiego dziecka. Ale jednak wyszło inaczej, a twoja matka nie zgodziła się ciebie usunąć. Jesteś nic nie warta, dlatego pozwoliłem na to wszystko. Przynosisz hańbę naszej rodzinie.
Przełknęłam głośno ślinę. Pokręciłam głową. To wszystko nie prawda, on chciał mnie po prostu zdenerwować. Przecież przed wojną nasze stosunki może nie były najlepsze, ale nigdy mi nie powiedział, że mnie nie chciał. Zapałałam do niego taką nienawiścią, że myślałam tylko o tym jak go zabić. Chciałam, aby zapłacił za wszystkie moje cierpienia. Zmrużyłam oczy i pozwoliłam ogniu w moim wnętrzu płonąć.
-Kłamiesz - tylko na tyle było mnie stać w tej chwili.
-Czy skończyliście już to przedstawienie? - zagrzmiał przez głośniki głos pani prezydent.
Ta jedna chwila rozproszenia wystarczyła. Ojciec wytrącił mi nóż z ręki i przewrócił na plecy. Nie zdążyłam zareagować, wstał i postawił mnie na nogi, trzymając za szyję. Podszedł do mikrofonu, ciągnąc mnie za sobą.
Rozglądałam się niepewnie wokół. Levy udało się zabić kilku żołnierzy, ale jeszcze niektórzy pilnowali ludzi na środku placu. Każdy z tych biedaków wlepiał we mnie spojrzenia pełne nadziei i strachu. Chciałam im jakoś przekazać, że jestem z nimi, ale byłam wykończona i strasznie ciężko mi się oddychało, bo ojciec zaciskał mocno swoją dłoń na moim gardle.
-Witam panią prezydent. Widzę, że przysłałaś do mnie swoich sługusów. A przecież tak bardzo nalegałem na spotkanie z tobą osobiście. Czyżbyś tak bardzo bała się mnie, czy może utraty władzy? Nie chcesz pomóc swoim rodakom? - wybuchł śmiechem Xander.
-Zapewniam cię, że oni są dla mnie najważniejsi. Dlatego apeluję do ciebie o wypuszczenie ich i spokojne zakończenie sprawy. Przyjedź do Kapitolu, porozmawiamy jak ludzie - odparła Paylor, na której twarzy malowała się pogarda i lekka złość.
-Och, chce rozwiązania sprawy tu i teraz. Tu, przede mną i Dystryktem 9, a także przed całym Panem oddaj mi władzę. Wiesz, że ja jako zastępca prezydenta Snowa powinienem siedzieć na twoim miejscu - uśmiechnął się.
Próbowałam się wyrwać, ale mi na to nie pozwolił. Przed oczami skakały mi czarne plamki.
-Wyobraź sobie, że nie spełnię twojej prośby. Nie nadajesz się do rządzenia, a poza tym nic ci się nie należy. Jeżeli dalej chcesz prowadzić te swoje gierki, to się porządnie zastanów.
-Miałem sporo czasu na przemyślenia. Chcę władzy, więc jeżeli mi jej nie oddasz, będę niszczył twoje nowe kruche Panem kawałek po kawałku. Na początek zabiję tą ulubienice publiczności - wskazał na mnie. - Potem zajmę się wszystkimi ludźmi w Dziewiątce, a gdy mi się znudzi znajdę sobie inny dystrykt.
Pani prezydent wybuchła śmiechem.
-Przecież to twoja córka, nie podniesiesz na niej ręki - prowokowała go, co mi się bardzo nie podobało.
Zacisnął rękę, czym odciął mi dopływ powietrza. Zaczęłam wierzgać nogami, próbując odkleić jego dłoń od mojego gardła. Na szczęście szybko przestał i pozwolił mi opaść na deski sceny. Zaczęłam kaszleć, próbując zaczerpnąć jak najwięcej powietrza w płuca. Wyciągnął pistolet zza paska i wycelował we mnie.
-Nadal tak myślisz? - uniósł brwi. - Powinnaś już się nauczyć, że ja nie rzucam słów na wiatr.
Paylor lekko zbladła, ale nie chciała dać tego po sobie poznać.
Po wojnie i całym tym bałaganie, który zostawił Snow Panem było kruche. Jedna celna strzała w sam środek mogła zburzyć całe państwo. Nie wiadomo, czy dałoby się coś z tego uratować.
-Posłuchaj... - zaczęła.
-Nie, to ty posłuchaj! - krzyknął mój ojciec, przez co odruchowo skuliłam się w sobie. - Tutaj nie ma nic więcej do powiedzenia. Wiesz, że zginęłoby o wiele mniej osób, gdybym to ja od początku trzymał rękę na pulsie. Vaughtowie od zawsze są stworzeni do rządzenia.
Parsknęłam śmiechem, chrapliwym i kpiącym.
-Proszę cię - zaskrzeczałam przez obolałe gardło. - Nasza rodzina to artyści, nie potrzebna nam władza.
-Ty tak myślisz, niewdzięczny bachorze - szturchnął mnie butem i odwrócił się do Paylor. - Widzę, że nie zmienisz zdania. Zacznijmy.
Odbezpieczył pistolet i wycelował we mnie. Patrzyłam przerażona w lufę broni, a przez głowę przemknęła mi tylko uśmiechnięta twarz Quinna. Dziwne, że w obliczu śmierci innej niż tej wywołanej przez moją chorobę widziałam tylko tą jedną twarz. Zawsze, gdy byłam bliska końca, bo potrzebowałam leku widziałam wszystko i wszystkich, a teraz stoję oko w oko ze śmiercią i tylko Quinna mam przed oczami. Pogodziłam się już z nieuniknionym losem i zaakceptowałam go. Zalewałam się łzami, a z godnością wstałam i wyszeptałam drżącym głosem:
-Zastrzel mnie. Dalej. Po prostu to zrób.
Zadrżała mu ręka. Słyszałam krzyki z tłumu, próbujące odciągnąć mojego ojca od tego. Gdzieś z daleka Haymitch z Venus i Bluxem machali do mnie, żebym tego nie robiła. Żebym walczyła do końca, ale ja po prostu nie miałam już siły na to wszystko.
Nagły ruch z prawej strony przyciągnął moją uwagę. Ktoś silnym ruchem wytrącił pistolet z dłoni mojego ojca i przewrócił go na deski.
-Xander, czy ciebie porąbało? Chcesz zabić własną córkę? Zostaw ją w spokoju, już wiele wycierpiała!
Patrzyłam się na mojego wybawcę z szeroko otwartymi ustami. Nie spodziewałam się, że akurat Gabriel wstawi się za mnie.
-Odwal się, Lawrence. To moja sprawa - warknął mój ojciec.
-To również moja sprawa. To ty kazałeś robić mi te wszystkie rzeczy tej biednej niczemu winnej dziewczynie. Dość już - wykrzyknął.
-To ja jestem twoim szefem. Nie będziesz mówił mi, co mam zrobić - wkurzył się Xander i poderwał na nogi.
Rzuciłam się do pistoletu i podniosłam go. Cofnęłam się poza zasięg mojego ojca.
Wtedy wydarzenia potoczyły się błyskawicznie. Na scenę wpadli moi przyjaciele. Prawie nikt tego nie zauważył, bo wszyscy wlepili wzrok w parę mężczyzn przed nimi.
-A ty nie będziesz już mi więcej rozkazywał. Nie chciałem robić żadnej rzeczy pod twoim dowództwem, ale wykonywałem rozkazy tylko dlatego, że się ciebie bałem. Teraz to już przeszłość - powiedział Gabriel i splunął na twarz swojemu już byłemu szefowi.
Mój ojciec wytarł twarz w rękaw i zarechotał przeraźliwie.
-Nikt dobrowolnie nie opuszcza moich szeregów. Chyba, że w trumnie - krzyknął Xander.
Ostatnie zdanie powinno być dla nas ostrzeżeniem, ale nikt nie był na tyle szybki by powstrzymać mojego szalonego rodzica.
Bez zbędnych ceregieli, nim Gabriel zdążył odskoczyć Xander zatopił jeden ze swoich noży w klatce piersiowej swojego zastępcy.
Wstrzymałam oddech.
Przed przyjazdem tutaj marzyłam o tej chwili, ale przecież to jedyny człowiek, który obronił mnie przed egzekucją z ręki ojca. Nie mogłam pozwolić by umarł. Przecież wszystkie złe rzeczy, które mi uczynił wynikały ze strachu przed ojcem. To go nie usprawiedliwia, ale w jakiś sposób pomaga znieść świadomość, że moja osoba nie była obiektem tak wielkiej nienawiści jak sądziłam. Nie skreśla to również wszystkich złych rzeczy, które zapewne zrobił pod rozkazami prezydenta Snowa jako jeden z jego najbliższych ludzi, ale przecież nikt nie zasługuje na śmierć z rąk szaleńca jakim okazał się mój własny ojciec.
Gabriel osunął się na kolana. Rozkaszlał się strasznie, ale gorączkowym wzrokiem szukał kogoś. Gdy jego spojrzenie padło na mnie uspokoił się, uśmiechnął się lekko i powiedział na tyle głośno, że go usłyszałam:
-Wybacz mi, proszę wszystko.
To były jego ostatnie słowa. Ciało ogarnęły drgawki, a oczy błysnęły białkami nim upadł cały we własnej krwi na deski sceny.
Powoli i ledwo dostrzegalnie kiwnęłam głową. Ciężko to zrozumieć, ale wybaczyłam.
-Och, jeden mniej - skwitował to wszystko mój ojciec.
Z niedowierzaniem spojrzałam na niego. Nie mogłam uwierzyć, że kiedyś ta osoba była dla mnie prawdziwym ojcem. Choć nienawidziłam go czasami ze względu na to jak traktował Cinnę, to nadal był to mój rodzic. Pokręciłam głową. To chyba nie dzieje się naprawdę. To musi być sen, bo przecież byłam na pogrzebie całej rodziny i dobitnie mi powiedziano, że jestem sama. Jego nie powinno tu być.
-Panie Vaught, proszę się uspokoić. Załatwmy tę sprawę jak dorośli ludzie. Odłóżmy broń, wypuśćmy tych biednych ludzi do domów i porozmawiajmy - prawie znów się rozpłakałam na dźwięk głosu Levy.
-Nie mam zamiaru nigdzie się stąd ruszać - odparł uparty Xander, choć zwróconych w niego było mnóstwo karabinów.
Wycelowałam do niego z jego własnego pistoletu. Zmagałam się z jedną z najważniejszych decyzji w moim życiu. Wiedziałam, że tylko ja mogłam zakończyć tę szopkę. I mimo wszystko planowałam wyjść  z tego żywo.
-Pójdziesz dobrowolnie czy chcesz opuścić ten dystrykt w trumnie? - zapytałam zachrypniętym, ale pewnym siebie głosem.

Cóż... wracam po świętach, w nowym roku z nowym rozdziałem. Jestem z niego dumna, powiem Wam. Po tak długiej blokadzie jaką odczuwałam przez ostatni czas w końcu coś napisałam. I do tego to ma ręce i nogi. No po prostu chcę mi się płakać. I nie tylko z powodu Gabriela :D

Chciałabym Wam podziękować, bo zrobiliście mi naprawdę fajny prezent na święta. Ponad 10 000 wyświetleń! Och, jestem wniebowzięta. :)

Dedykuję tej rozdział mojej najukochańszej Phoenix, która razem ze mną przeżywała moje załamanie wenowe i rozumiała mnie we wszystkim! Dzięki, kochana! :D

Zapraszam do wyrażenia opinii, co mi bardzo pomoże w pisaniu kolejnego rozdziału. Bo to dzięki Wam i Waszemu wsparciu powstał dzisiejszy rozdział. Tylko nadal nie mogę zrozumieć, dlaczego podejrzewaliście biednego Quinna o zdradę :D

 Mam nadzieję, że jakoś trzymacie się w nowym roku i właśnie! Chciałabym Wam złożyć spóźnione życzenia, aby ten 2015 rok był lepszy od tego minionego oraz aby spotkało Was jak najwięcej przyjemności i powodzeń. :)
Niech los zawsze Wam sprzyja!