Część druga - Rozdział 12

Spojrzał na mnie zaskoczony, ale zaraz przybrał obojętną maskę. Z jego oczu biła kpina i pewność siebie. Podniósł delikatnie ręce do góry. Nie odrywał ode mnie wzroku, skanował moją sylwetkę uważnie. Uniosłam prowokująco brwi.
-Nie zabijesz mnie - odezwał się pewnie.
Zachichotałam straszliwie.
-Proszę cię, byłam na igrzyskach. Jestem do tego zdolna, po części dlatego, że po tym wszystkim co dla mnie przygotowałeś czuję się niezrównoważona psychicznie, więc tym bardziej powinieneś się bać - odpowiedziałam.
-Przyznajesz się do tego, że jesteś szalona? - zapytał zaskoczony.
Roześmiałam mu się prosto w twarz.
-Owszem - przytakuję.
Pragnęłam, aby zaczął się mnie bać. Chciałam go zastraszyć. Strasznie nie podobały mi się te uczucia. Stawałam się potworem, kolejnym dzieckiem z kompletnie rozszarpaną psychiką przez głupie Panem. Miałam ochotę go skrzywdzić, ale mojego wewnętrznego morderce upchnęłam w otchłań mojej duszy. Zacisnęłam mocniej zęby. Walczyłam ze sobą. Stawką miało być życie. Moje albo ojca. Naprawdę nie chciałam, aby moi przyjaciele stojący wokół mnie zaczęli mnie uważać za jakieś bezduszne monstrum. Nie mogłam zabić Xandera, choćby ze względu na to, że to mój ojciec. Nie chciałam być taka jak on. Byłam z jego krwi, ale nie byłam nim. Na całe szczęście, ponieważ już dawno leżał by martwy.
-Może ciebie powinno się zamknąć albo wywieź stąd w trumnie - zaproponował zgryźliwie.
-Nikogo z was nie będziemy wywozić martwych - powiedziała Levy, przybliżając się powoli do nas.
-Jesteś taka sama jak Cinna - mruknął ojciec.
-Co tam gadasz, Xander? - krzyknęłam wściekła.
-Że jesteś taka sama jak twój brat. On miał choć odrobinę przyzwoitości by wynieść swoją osobę na szczyt w tym plugawym zawodzie, a ty? Masz już osiemnaście lat, a nic nie zrobiłaś dla naszej rodziny. Jesteś zupełnie niepotrzebna i bez wartościowa - wiedziałam doskonale, że chce mnie zranić.
-Nie masz prawa nic mówić o Cinnie! Byłeś ojcem tylko wtedy, gdy to ci pasowało. Nic nie znaczysz dla mnie! Możesz zginąć w piekle - wrzasnęłam.
Musiałam się do tego przyznać w duszy, że wcale tak nie myślałam. Teraz nienawidziłam Xandera jak nikogo innego, ale to jednak mój ojciec. Jakaś część mnie nadal go kochała, ale większość pragnęła zrzucić go w przepaść. Zagryzłam wargę zdenerwowana. Miałam ochotę rwać sobie włosy z głowy, która teraz zaczęła niemiłosiernie boleć.
-Dobrze. Zastrzel mnie, Cinnybel - rzucił mi wyzwanie. - Dalej, strzelaj.
Zaczęłam głośno oddychać. Liczyłam do dziesięciu, aby się uspokoić. Tylko to mogło mnie teraz uratować. Byłam świadoma tego, że chce abym to ja na oczach całego dystryktu odebrała mu życie. To mnie chciał postawić w złym świetle, aby potem ludzie mnie zniszczyli. Nie mogłam do tego dopuścić. Opuściłam trochę pistolet.
Ojciec uśmiechnął się kpiąco.
-Wiedziałem, że tego nie zrobisz - zakpił. - Prawdziwy Vaught uległ by nawet w takiej sytuacji.
Wrzasnęłam i strzeliłam mu w stopę. Krzyknął z bólu i upadł. Przeczesałam dłonią włosy i spojrzałam błagalnie w niebo. Chciałam już do domu. Do Quinna.
-Czy teraz jestem prawdziwą Vaughtówną? Pasuje ci, że twoja własna córka strzeliła do ciebie, że upodobniła się do takiego potwora jak ty? Cholera! Co ty zrobiłeś z moim życiem?! - krzyczałam nadal do niego mierząc.
-Piekło, oto co z niego uczyniłem! Jeżeli ty zabierzesz mnie do mojego koszmaru, ja pociągne cię za sobą! Nikt nigdy cię nie kochał i nigdy nie pokocha. Lepiej uwierz w to prędzej czy później, ponieważ w przyszłości możesz się nieźle rozczarować - wyżywał się na mnie, klnąc w bólu.
-Jeszcze jedno słowa, a cię zastrzelę! - wykrzyczałam z płynącymi łzami po policzkach.
Xander już otwierał usta, ale ktoś mu brutalnie przerwał.
-Spokój! - wrzasnął gromkim głosem.
Zaskoczona odwróciłam się do Haymitcha, który wściekły szybko oddychał. Jego oczy płonęły złością.
-Wystarczy Xanderze! Nie zranisz więcej Cinny. Chłopcy, skujcie go. Zabierzemy go do Kapitolu i wtrącimy do więzienia z małym umileniem jakim są tortury. Mam nadzieję, że za wszystko to co zrobiłeś własnej córce i wszystkim innym zgnijesz tam i nigdy już nie zobaczymy ciebie i twojej parszywej gęby - mówił Haymitch, gestykulując.
Otworzyłam usta ze zdziwienia. Abernathy nieźle się nakrzyczał. Otarłam łzy i patrzyłam jak Gale z jakimś kolesiem zakuwają mojego ojca w kajdanki. Następnie nic nie zważając na jego jęki i protesty, wnieśli go do Pałacu, gdzie pewnie zamkną go do czasu przylotu poduszkowca.
Dopiero, gdy mój ojciec już nie przebywał na scenie, zdecydowałam się opuścić pistolet. Wtedy podbiegł do mnie Haymitch i mocno przytulił. Rozpłakałam się jak małe dziecko. Szlochałam w jego ramionach, a on pocieszał mnie i głaskał po głowie. Dziękowałam mu z całego serca, że był tutaj ze mną.
Gdy Abernathy wypuścił mnie z ramion, zostałam przytulona przez Venus i Bluxa. Johanna powiedziała, że jest ze mnie dumna, na końcu rzuciła się na mnie Levy. Cieszyłam się, że miałam ich pod ręką. Haymitch z Levy zaczęli wspólnie dyrygować ludźmi, którzy po ciężkich przejściach wracali do domów. Niektórzy zrozpaczeni, ponieważ stracili kogoś bliskiego, inni szczęśliwi, że to już koniec. Przypomniał mi się ten chłopczyk, który próbował obudzić martwego ojca. Pokręciłam smutna głową.
Mój wzrok padł na bezwładne ciało Gabriela. Powoli podeszłam do martwej skorupy. Byłam pewna, że już go tam nie ma. Odszedł. Nie mogłam zapomnieć mu wszystkiego co zrobił, a zrobił wiele złego mi, jak zapewne wielu innym ludziom za czasów służby u Snowa. Widziałam jak bardzo zależało mu na tym, abym wybaczyła wszystkie rzeczy, które mi zrobił. Dlatego teraz podeszłam do niego i delikatnie zamknęłam mu oczy. Położyłam palec na jego czole i wyszeptałam krótkie:
-Wybaczam.
To on skrzywdził Quinna i moich przyjaciół. To on zabił Shadow. To on zgotował mi piekło w swojej bazie. Ale odkryłam, że nie chciał tego robić. Bał się o własne życie, więc niszczył cudze. Gabriela można było nazwać tchórzem, ale to w końcu Xander się nim wysługiwał, a nie na odwrót. Jedyną osobą, na której chciałam się zemścić był mój ojciec, ale to już zrobiłam. Ta kula, które przeszyła jego stopę powinna się cieszyć, że nie została skierowana gdzieś indziej. Włożyłam w ten strzał wiele negatywnych uczuć. Choć ojciec nie zginie od tego postrzału to wiedziałam doskonale, że cierpiał. Bolało go tak bardzo jak mnie na krześle elektrycznym czy gdy oglądałam cierpienie Quinna lub śmierć Shadow. Miałam nadzieję, że poczuł wszystkie negatywne uczucia, które kierowałam specjalnie do niego.
Odwróciłam się do moich przyjaciół. Obserwowali mnie uważnie, więc po prostu posłałam im lekki uśmiech. Venus objęła mnie i powiedziała:
-W końcu w spokoju wracamy do domu.
Spojrzałam na nią, na Bluxa i roześmiałam się. Szczerze, bez bólu wybuchłam śmiechem. Możliwe, że musiałam odreagować, ale ten dawno niesłyszany przeze mnie dźwięk pomógł mi się odprężyć.
-To była ciężka i długa noc - podsumowała Katniss, przytulając się do Peety.
Przytaknęłam. Widziałam jak nasi ludzie wynoszą martwych mieszkańców Dziewiątki z placu na cmentarz na obrzeżach miasta. Było mi strasznie przykro, że tyle ludzi zginęło całkiem niepotrzebne.
Nachyliłam się do Johanny i wyszeptałam jej do ucha:
-Prezydent Coin mogłaby się utopić.
Kobieta zaśmiała się.
-Fakt, niezła z niej suka - poklepała mnie po ramieniu przyjacielsko. - Tylko namieszała, nic więcej.
Pokiwałam głową. Po godzinie wszystko było już przywrócone do poprzedniego stanu. Ludzie smacznie spali w swoich łóżkach. Bilans ofiar był naprawdę straszny. Dowiedziałam się, że zginął burmistrz Dziewiątki, więc mieszkańców w najbliższym czasie czekają nie tylko masowe pogrzeby, ale również wybory. Za jakieś piętnaście minut miały przylecieć dodatkowe służby, które przez najbliższy tydzień będą opiekować się tym dystryktem.
My pakowaliśmy się już do poduszkowca. Większość z nas była wykończona. Aria opatrywała rannych, a inni już zdążyli zasnąć. Położyłam głowę na ramieniu Haymitcha, który skupiony obserwował pracującą lekarkę. Dopiero po chwili przeniósł spojrzenie na mnie. Pogłaskał mnie lekko po włosach.
-Cieszysz się, że wracasz do Kapitolu? - zagadnął cicho.
-Jasne, ale... - urwałam.
-Ale? - drążył temat Haymitch.
-Nie mam do czego wracać. Moja rodzina nie żyje, dom spłonął. Moje życie naprawdę jest do kitu - jęknęłam.
-Ejj, spokojnie. Zamieszkasz obok mnie w Dwunastce albo ze mną w moim mieszkaniu w Kapitolu. Twoi przyjaciele są twoją rodziną - wskazał na Venus i Bluxa, którzy przytulali się do siebie śpiąc. - A w stolicy czeka na ciebie pewien uroczy młodzieniec. Mam nadzieję, że nie będę musiał tłumaczyć ci wszystkiego na przykładzie pszczółek i ... - przerwałam mu śmiechem.
-Nie, nie musisz. Wiem wystarczająco. A co do tego mieszkania, to dziękuję, ale nie chcę ci się narzucać - powiedziałam.
-Obrazisz mnie tylko jak odmówisz - przyznał.
Walnęłam go lekko w ramię.
-Jesteś niemożliwy - pokazałam mu język i odwróciłam się w drugą stronę.
-Jeszcze o tym wszystkim pogadamy - odparł i wrócił do obserwowania Arii.
Z uśmiechem patrzyłam na jego maślane oczy. Wpadł po uszy.
Wróciłam myślami do uroczego młodzieńca, jak nazwał go Haymitch. Nie było mnie przy nim jedną noc, a tak strasznie za nim tęsknie. Wtedy w tym poduszkowcu miałam ochotę przytulić go mocno do siebie i powiedzieć jak bardzo go pokochałam.
Zasłoniłam ręką usta zszokowana tym co sobie właśnie uświadomiłam.
Pokochałam go.

Dawno mnie tutaj nie było. :c Tak przykro... 

Wiem, że rozdział dodaję o nieludzkiej porze jaką jest wpół do trzeciej w nocy, ale jakoś tak wyszło. Wena mnie naszła ^^ Mam nadzieję, że nie zawiodłam. Naprawdę nie chciałam zabijać Xandera, ponieważ Cinnybel stałaby się wtedy takim samym potworem tak jak on. A tak... będzie gnił w więzieniu przez wszystkich zapomniany. Czyż to nie bolesna kara?

Dziękuję, że ze mną jesteście. Uwielbiam Was! <3

Przy okazji chciałabym Was zaprosić na moje nowe, całkiem inne opowiadanie. Umieszczam je na wattpadzie, więc jakby ktoś był chętny do zapoznania się z nim to zapraszam na ----> http://www.wattpad.com/story/30140985-kochaj%C4%85c-gwiazdy (wystarczy kliknąć zacznij czytać) ;) 

Pozdrawiam i do następnego! ;3