Część druga: Rozdział 14

Chłopak jak najciszej potrafi wchodzi do sali. Na jego twarzy gości grymas, a ramiona są zgarbione pod ciężarem nadziei, która narodziła się w jego wnętrzu. Pokój odstraszał swoją sterylną bielą, kłującą niemiłosiernie w oczy. Wielkie okno wychodzące na ogromny i potężny Kapitol zajmowało prawie całą ścianę. Pod ścianą ustawiono duże, szpitalne łóżko, a wokół niego aparaturę, która swoimi piskami i pikaniem przerywała wciąż i wciąż ciszę panującą w pomieszczeniu. Przy posłaniu siedziała mała gromadka osób. Wszyscy wpatrywali się z napięciem w bladą twarzyczkę wymizerowanej szatynki, nieruchomo leżącej w pościeli. Jej skóra była prawie w takim samym odcieniu jak otaczająca ją chorobliwa biel.
Na kanapie na przeciwko łóżka siedziała Levy, Effie i Mercedes. Na krzesłach trzymając dziewczynę za rękę, siedział Quinn, a po drugiej stronie Haymitch. Venus stała przy oknie i nerwowo przygryzała wargę. Każdy z nich była zmartwiony i bał się o młodą Vaught. Nie mogli jej stracić. Była ich przyjaciółką, która dobrem i siłą przewyższała wszystkich wokół. Kochali jej uśmiech i poczucie humoru. Ta istotka odwagą wykazała się nie raz, a że ostatnimi czasy lekkie załamanie wkradło się w jej życie to tylko wina przeciwieństw losu, którymi obdarzono ją zdecydowanie za hojnie.
Nowo przybyły postanowił przerwać tę ciszę i powiedział:
-Przed szpitalem jest naprawdę wielki tłum dziennikarzy, naprawdę ledwo zdołałem tutaj wejść.
Patrzyli na niego w milczeniu, gdy podchodził do Venus i obejmował ją ramieniem, a ona od razu schowała głowę w jego ramię. Wszyscy w pomieszczeniu wiedzieli, że tą dwójkę coś łączyło od czasów igrzysk, ale nikt nie mówił o tym otwarcie.
-Czego oni chcą, do cholery? - odezwał się Haymitch, którego podkrążone oczy i zgarbiona postawa mówiła dużo o jego samopoczuciu.
-Domagają się informacji o stanie zdrowia Cinny. Lekarze na szczęście nie wpuszczają ich do środka i chronią wszystkie informacje - poinformował Blux, pocierając uspokajającym gestem plecy płaczącej w jego ramię Venus.
-Od dwóch godzin nie wiemy, co robi Aria. Gdzie ona jest? Powinna zajmować się Cinnybel, a nie łazić po szpitalu - rzuciła oskarżycielsko Mercedes.
Haymitch skierował swoje ostre spojrzenie w stronę stylistki.
-Aria robi, co w jej mocy, aby uratować naszą małą dziewczynkę, więc przestań marudzić. Będzie dobrze - zapewniał mentor.
Levy nie odzywała się, gdy w pokoju rozgrywała się dyskusja na temat tego, co można jeszcze zrobić dla młodej Vaught. Wciąż uparcie wpatrywała się w bladą twarz dziewczyny, którą znała bardzo krótko, ale od razu ją polubiła za jej ducha walki i wielką siłę. Cinnybel wiele przeszła, a jeszcze więcej skrywała w sobie. Młoda dowódczyni wiedziała, że jej przyjaciółka mogłaby jeszcze dużo zmienić w tej marnej namiastce państwa. Ludzie poszliby za nią w ogień. Była zupełnie inna niż Katniss. Everdeen załamywała się, gdy dużo rzeczy się na nią zwaliło. Niby była symbolem rebelii, ale z tego co słyszała Levy, bardzo trudno było ją do tego przekonać. Cinny nieświadomie pomagała ludziom, którzy czerpali z niej siłę. Sytuacja w Dystrykcie 9 właśnie pokazała to, że mieszkańcy Panem obdarzyli ją kredytem zaufania. Gdyby ona umarła w narodzie na sto procent zapanowałaby żałoba. Vaughtówna jest ważna dla polityki, ale nie tak bardzo jak dla otaczających ją ludzi. Haymitch traktuje ją jak córkę, więc załamałby się po jej śmierci. Quinn kocha ją nad życie, choć oboje najwidoczniej nie są jeszcze uświadomieni o swojej miłości, jej śmierć zniszczyłaby tego chłopaka. Reszta jej przyjaciół miałaby w sercu wielką, czarną dziurę, którą wydrążyłaby śmierć tej nastolatki, która po wszystkich doświadczeniach dorosła znacznie szybciej niż osoby w jej wieku. Levy podziwiała ją i bardzo cieszyła się, że miała okazję ją poznać. Dlatego postanowiła, że nie da jej tak łatwo odejść. Za bardzo ją polubiła i za dużo szkód wyrządziłaby jej śmierć w sercach ludzi.
Nagle ktoś wszedł do pomieszczenia. Kobieta w białym kitlu zatrzymała się w progu i zmierzyła zmęczonymi oczami osoby w środku.
-A co wy tutaj wszyscy robicie? W pokoju mogą przebywać tylko trzy osoby - skarciła ich.
-Aria, nie rób afery. Przecież wiesz, że dla wszystkich to jest trudne. Chcemy być przy niej - Effie poprawiła swoją sukienkę i zniszczoną już fryzurę.
Pani doktor kiwnęła głową i pozwoliła im zostać. Była doskonale świadoma, że nie wyszliby, nawet gdyby zaczęła krzyczeć. Podeszła do łóżka chorej dziewczyny i zaczęła sprawdzać parametry na maszynach stojących obok. Zapisywała wszystko dokładnie na podkładce. Wiedziała, że jest coraz gorzej. Stan Cinnybel się pogarszał z godziny na godzinę. Wszyscy obecni w pokoju śledzili każdy ruch kobiety. Czuła się trochę skrępowana, ale pracowała dalej. Chciała uratować tę dziewczynę. Miała już prawie wszystko przygotowane. Potrzebowała jeszcze jakieś niecałej godziny i będzie mogła wziąć ją na stół operacyjny, mając nadzieję, że wszystko będzie dobrze.
-I jak? - niecierpliwiła się Mercedes.
-Nie za dobrze - odpowiedziała spokojnie lekarka.
-Może w końcu zaczniesz coś robić, do cholery? Trzeba ją ratować - wstała z miejsca wściekła stylistka, mocno gestykulując.
Każdy wiedział, że wybuch Mercedes, spowodowany jest wielką troską i zmartwieniem. Kobieta była przyjaciółką Cinny, któremu obiecała chronić jego młodszą siostrę. Biedna sądziła, że wszystko spieprzyła, a Cinna w niebie ją po prostu zje za to wszystko. Powierzył jej opiekę nad młodą Vaught, a stylistka nie zapobiegła żadnej katastrofie, która zdarzyła się w życiu dziewczyny po śmierci jej rodziny. Ale to było całkowicie zrozumiałe, bo Mercedes nie miała możliwości ochronić jej przed igrzyskami czy chorobą. To było niemożliwe.
-Mer, uspokój się - zgonił ją Blux.
-Jak? Powiedz mi, jak mam to zrobić? - w jej oczach pojawiły się łzy. - Spokojnie sobie tutaj siedzimy, kiedy ona walczy o życie. Ta bezsilność mnie zabija. Zabija mnie świadomość, że obiecałam Cinnie, że zajmę się jego siostrą, a teraz ona tutaj leży umierająca! Mam dość! Chcę, aby Cinnybel stała obok mnie żywa i uśmiechnięta, a nie leżała tam i liczyła oddechy, nie wiedząc który będzie jej ostatnim.
Stylistka totalnie się rozsypała. Zaczęła szlochać, ukrywając twarz w dłoniach. Effie wstała i przytuliła ją mocno. Bujała ją delikatnie i szeptała, że to nie jej wina. Opiekunce łamało się serce, gdy patrzyła na całą tę sytuacje. Cinnybel była krnąbrnym trybutem, ale jednym z jej ulubionych. Chciała dla niej jak najlepiej.
-Wyprowadzę ją - oznajmiła Effie swoim piskliwym głosikiem i opuściła pomieszczenie razem z dziewczyną w jej ramionach.
W pokoju zaległa cisza. Nikt nie ośmielił się podnieść wzroku.
-Zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby ją z tego wyciągnąć - nawet nie zdążyła dokończyć słowa, a jedna z maszyn zaczęła piszczeć.
Aparatura monitorująca pracę serca Cinnybel piszczała tak bardzo, że aż trzeba było zakryć uszy, aby nie ogłuchnąć. Na monitorze zamiast wysokich pagórków, które ukazują moc bicia serca, są tak małe, że niedługo zbliżą się do prostej linii.
Osoby w pokoju ogarnęła panika, gdy zrozumieli, co to znaczy. Odczyt EKG wyraźnie wskazywał, że serce zwalnia. Quinn zerwał się na równe nogi, aby z niedowierzaniem i troską patrzeć jak do środka wbiega tłum lekarzy, którzy odpychają go i pozostałych pod ścianę.
-Nie teraz, Cinnybel daj nam jeszcze godzinę! - krzyczała Aria, krzątając się wokół łóżka.
-Na sale operacyjną z nią! - polecił jej inny lekarz.
-Mój projekt jeszcze nie jest gotowy! - wściekała się lekarka.
-Ona zaraz umrze! Na operację, już! - wrzeszczał starszy od niej lekarz.
Wszyscy się go posłuchali, a zignorowana Aria zmrużyła oczy.
-To moja pacjentka, Boost! Dobrze, zawieźcie ją tam - machnęła ręką i podeszła do skamieniałego Haymitch, który w szoku patrzył jak łóżko z nieprzytomną dziewczyną opuszcza pomieszczenie.
Aria położyła rękę na ramieniu mentora, aby zwrócić na siebie jego uwagę. Serce jej krwawiło, gdy patrzyła na ból w oczach tego mężczyzny.
-Postaram się ją uratować, tylko muszę wiedzieć czy mam prawo ją teraz operować. Ona może umrzeć na stole. Musicie się na to przygotować - odezwała się spokojnym głosem.
-Jjaa... - jąkał się blondyn. - Zrób, co w twojej mocy.
Gdy pani doktor opuściła pomieszczenie, zapanowała tam cisza. Nikt nic nie mówił ani się nie ruszał. W oczach Quinna widać było łzy i wielką obawę. Nie chciał stracić ukochanej. Jeszcze nie zdążył jej powiedzieć jak bardzo ją kocha, jak bardzo jej potrzebuje.
Levy opadła na kolana i złożyła ręce. Zamknęła mocno oczy, a z jej ust wydobywały się ciche słowa.
-Ojcze Nasz... - modliła się.
-To ta piękna modlitwa - otworzył usta zdumiony Haymitch i od razu dołączył do niej.
W niektórych dystryktach starsze panie uczyły swoje wnuki tej zakazanej przez prezydenta modlitwy. W tamtym momencie te kilka słów, które zachowały się przez kilkaset lat bardzo podniosły na duchu osoby, czekające na cud.

Znów muszę Was przeprosić za to, że tak długo nie dodawałam. Dzisiaj się spięłam i powiedziałam sobie, że muszę, po prostu muszę Wam chociaż zrobić mały prezent na święta. Mam nadzieję, że nie zawiodłam, bo choć krótki to się starałam. 

Teraz chciałabym się z Wami czymś podzielić. Ostatnio rozmyślam dużo nad tym opowiadaniem. Wiecie, że mnie tutaj prawie w ogóle nie ma. To jest ostatni rozdział z tej części, jeszcze tylko epilog i miałam pisać planowaną trzecią część. Bardzo często nękają mnie myśli, aby zakończyć to opowiadanie śmiercią Cinnybel albo chociaż czymś takim. Możecie mnie znienawidzić za te myśli, ale zrozumcie mnie, proszę. Wyobraźcie sobie, że tracicie serce i chęci do pisania tej właśnie historii. To nie jest w ogóle przyjemne. Myślę nad zawieszeniem bloga, ale to skończyłoby się tak, że ja nigdy tutaj nie powrócę, a tego nie chcę. Chcę być dumna, że skończyłam to, a nie zostawiałam Was i Cinnybel bez zakończenia. Nie zdziwcie się, więc gdy naprawdę zakończę to na drugiej części, a może dostanę jakiś zastrzyk weny około premiery Kosogłosa w listopadzie? Nie wiem, co jeszcze zrobię, ale wiedzcie, że jesteście najlepsi! :D

Wesołych Świąt wszystkim życzę! Wszystkiego najlepszego <3 

Pozdrawiam, 

Sandra. ;*